การพัฒนาทักษะด้านสิ่งแวดล้อมของนักเรียนในจังหวัดชัยภูมิ: กรณีศึกษาโรงเรียนบ้านช่อระกา อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ
คำสำคัญ:
การพัฒนากิจกรรม, การอนุรักษ์, ทัศนคติ, ความรู้บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนากิจกรรมฝึกอบรมทักษะด้านสิ่งแวดล้อมในโรงเรียนบ้าน ช่อระกา อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ 2) เพื่อเปรียบเทียบความรู้ ทัศนคติ ในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมก่อนและหลังการฝึกอบรมของนักเรียนโรงเรียนบ้านช่อระกา อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักเรียนโรงเรียนบ้านช่อระกา อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ จำนวน 30 คน ได้จากการกำหนดให้นักเรียนที่เป็นสภานักเรียน หัวหน้าห้อง และรองหัวหน้าห้องเรียน โรงเรียนบ้านช่อระกา ได้มาโดยวิธีการสุ่มแบบแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลคือ แบบทดสอบวัดความรู้เกี่ยวกับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม แบบวัดทัศนคติที่ดีต่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม และแบบวัดทักษะต่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์หาคุณภาพเครื่องมือ ได้แก่ การหาความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหา การหาค่าความยากง่าย การหาค่าอำนาจจำแนกรายข้อ การหาค่าความเชื่อมั่นของแบบสอบถาม (Reliability) และสถิติทดสอบสมมติฐาน Paired t-test
ผลการวิจัยพบว่า
1) การพัฒนาชุดกิจกรรมฝึกอบรมทักษะด้านสิ่งแวดล้อมของนักเรียนในจังหวัดชัยภูมิ: กรณีศึกษาโรงเรียนบ้านช่อระกา อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ พิจารณาค่าดัชนีความสอดคล้องจากผู้เชี่ยวชาญ พบว่า มีค่าระหว่าง 0.60 – 1.00 แสดงว่ามีคุณภาพตามเกณฑ์ที่กำหนด
2) นักเรียนที่เข้าร่วมกิจกรรมฝึกอบรมทักษะด้านสิ่งแวดล้อม มีความรู้และทัศนคติหลังเข้าร่วมกิจกรรมเพิ่มสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 05
เอกสารอ้างอิง
จิตรา อยู่ผ่อง, สุปาณี สนธิรัตน และทิพย์วัลย์ สุรินยา. (2563). ความรู้ทัศนคติ กับการมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของชาวบ้าน บริเวณเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าสลักพระ จังหวัดกาญจนบุรี. วิทยาลัยนครราชสีมา. เอกสารประชุมวิชการการระดับชาติครั้งที่ 7, 278 – 286.
นิพนธ์ แจ้งเอี่ยม. (2544). จิตวิทยาสังคม. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์เอกมัยการพิมพ์.
ประภาเพ็ญ สุวรรณ. (2544). ทัศนคติการวัดการเปลี่ยนแปลงและพฤติกรรมอนามัย. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนา.
ไพศาล หวังพานิช. (2526). การวัดผลการศึกษา. กรุงเทพฯ : ไทยพัฒนาพานิช.
ภัทรวิทย์ ปรุงเรณู. (2557). การพัฒนากิจกรรมสิ่งแวดล้อมศึกษาเพื่อส่งเสริมความรู้ ความตระหนัก และการมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์ป่าชุมชน ตำบลภูสิงห์ อำเภอสหัสขันธ์ จังหวัดกาฬสินธุ์. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาสิ่งแวดล้อมศึกษา คณะสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ยอด สะตะ, บุญเลิศ วงค์โพธิ์ และอุทัย จันทร์กอง. (2558). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ สิ่งแวดล้อมศึกษาโดยใช้แหล่งเรียนรู้ชุมชน. วารสารสิ่งแวดล้อมศึกษา, 5(11), 104-114.
ลินดา การภักดี (2561) การพัฒนาชุดฝึกอบรมสิ่งแวดล้อมน่ารู้เพื่อเสริมสร้างความตระหนักรู้ต่อ สิ่งแวดล้อมสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาประยุกต์ สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สมศักดิ์ เจียมทะวงษ์. (2539). การเรียนรู้และการสื่อความหมาย. กรุงเทพฯ : กรุงเทพฯ.
สมหวัง คุรุรัตนะ. (2539). การฝึกอบรมหลักการและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุภาพร บุญมาศและคณะ (2560). การส่งเสริมการอนุรักษ์พลังงานน้ำมันสำหรับนิสิตมหาวิทยาลัยมหาสารคาม. วารสารอนามัยสิ่งแวดล้อม และสุขภาพชุมชน, 2(1), 50-62.
สํานักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. 2564. รายงานสถานการณ์คุณภาพ สิ่งแวดล้อม. (ระบบออนไลน์). แหล่งข้อมูล: https://www.onep.go.th/publication-soe/ (3 มกราคม 2567).
อภิวรรณ หล้าพิมพ์. (2537). ทัศนคติของข้าราชการฝ่ายทะเบียนต่อการบริการประชาชน : ศึกษาเฉพาะกรณีจังหวัดขอนแก่น. พัฒนาบริหารศาสตรมหาบัณฑิต สาขาพัฒนาสังคม :มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Bloom, B.S. (1986). Taxonomy by Education Objective. Hand BookI. Cognitive Domain. New York : David Mackay.
