องค์ประกอบของทุนทางเศรษฐกิจท้องถิ่นของวิสาหกิจชุมชนเพื่อยกระดับเศรษฐกิจท้องถิ่นจังหวัดสมุทรสงคราม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชานี้มีวัตถุประสงค์คือ เพื่อศึกษาองค์ประกอบของทุนทางเศรษฐกิจท้องถิ่นของวิสาหกิจชุมชน เพื่อยกระดับเศรษฐกิจท้องถิ่น จังหวัดสมุทรสงคราม โดยองค์ประกอบมาจากการศึกษาความรู้ แนวคิด ทฤษฎีที่เกี่ยวข้อง จากเอกสารและงานวิจัย ทั้งนี้ทุนทางเศรษฐกิจท้องถิ่นหากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีอิสระและมีขีดความสามารถในการริเริ่มกิจกรรมเพื่อการพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นได้มากกว่าที่เป็นอยู่กิจกรรมด้านการพัฒนาเศรษฐกิจของท้องถิ่นจะมีความหลากหลายและสอดคล้องกับองค์กรชุมชนบริหารจัดการและวางแผนแม่บทพัฒนาชุมชนด้วยตนเองสร้างทุนของชุมชนหรือกองทุนชุมชนหลากหลายรูปแบบ เป็นหลักประกันความเสมอภาคทางเศรษฐกิจและสิทธิมนุษยชนธุรกิจชุมชนทุกประเภทไม่ว่าจะเป็นวิสาหกิจชุมชน ธุรกิจด้านการบริการชุมชน สถาบันการเงินของชุมชน เน้นหลักการมีส่วนร่วมและกระจายผลประโยชน์ควบคู่ไปกับการสร้างสังคมสวัสดิการที่เกิดจากสมาชิกชุมชนร่วมมือสร้างขึ้นเรียกว่า ระบบประชาสวัสดิการเศรษฐกิจชุมชนมาจากฐานกากรผลิตที่หลากหลาย เป็นองค์รวมด้านปัจจัยสี่ที่ตอบสนองตลาดในชุมชนเป็นใหญ่ปรัชญาของการพัฒนาชุมชนแบบองค์รวมที่ยั่งยืนแนวทางนี้ ทำให้ระบบทุนของชุมชน วิสาหกิจ ชุมชน สถาบันการเงิน และเศรษฐกิจชุมชนแตกต่างกันแนวคิดของการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนของรัฐและแนวคิดที่เอาชุมชนไปขึ้นต่อระบบทุนนิยม ดังนั้นคณะผู้เขียนบทความได้สังเคราะห์ตัวแปรออกเป็น 4 องค์ประกอบได้แก่ องค์ประกอบที่ 1 ด้านทุนทางกายภาพ องค์ประกอบที่ 2 ด้านทุนสินทรัพย์ทางการเงิน องค์ประกอบที่ 3 ด้านทุนภูมิปัญญาวัฒนธรรม และองค์ประกอบที่ 4 ด้านทุนทรัพยากรมนุษย์
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กิตติศักดิ์ กลิ่นหมื่นไวย. (2561). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชุมชนท่ามะโอ อำเภอเมืองจังหวัดลำปาง. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่โจ้, 6(1), 131-148.
กลุ่มส่งเสริมและพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชน กองพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว. (2562). คู่มือพัฒนาศักยภาพบุคลากรด้านการท่องเที่ยวในชุมชน. กรุงเทพฯ: กลุ่มส่งเสริมและพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชน.
คะนอง พิลุน. (2562). การจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมในท้องถิ่น. มหาสารคาม: วิทยาลัยการเมืองการปกครอง มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (2560). ชุมชนท้องถิ่นกับการจัดการทรัพยากร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ฌัชชภัทร พานิช. (2558). ยุทธศาสตร์การจัดการระบบสุขภาพชุมชนอย่างยั่งยืน จังหวัดน่าน. วิทยานิพนธ์ ปรัชญาดุษฎิบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การพัฒนาภูมิภาค มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ฐาปนี เลขาพันธ์. (2557). การจัดการความรู้ด้านสมุนไพร กรณีศึกษา กลุ่มสมุนไพรบ้านดงบัง ตำบลดงขี้เหล็ก อำเภอเมือง จังหวัดปราจีนบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์และสารสนเทศ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ธนาคารไทยพาณิชย์, ศูนย์วิจัยเศรษฐกิจและธุรกิจ. (2560). ทำธุรกิจท่องเที่ยวเตรียมรับมือการเปลี่ยนแปลงกับ 3 กระแสแรงแห่งยุค ที่ยากจะต้าน. ค้นเมื่อ 17 เมษายน 2564, จาก https://www.scbeic.com/th
ปริมรัตน์ แขกเพ็ง. (2551). รายงานการศึกษาแนวทางการพัฒนาโครงการสนับสนุนการพัฒนาอุตสาหกรรมชนบท. กรุงเทพมหานคร: สำนักพัฒนาอุตสาหกรรมชุมชนกรมส่งเสริมอุตสาหกรรม.
พิชชา บัวแย้ม, ประสงค์ ตันพิชัย และสันติ ศรีสวนแตง. (2560). การดำรงอยู่ของทุนทางสังคมในชุมชนลุ่มน้ำมูลตอนล่าง: กรณีศึกษาตำบลโพธิ์ศรี อำเภอพิบูลมังสาหาร จังหวัดอุบลราชธานี. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 10(2).
พจนา สวนศรี และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่ : สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน (CBT-I).
มนรัตน์ ใจเอื้อ. (2559). รูปแบบการตลาดเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม:ชุมชนบางหลวง ตำบลบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม. วารสารวิชาการศรีปทุมชลบุรี, 12(3), 12-24.
วราภรณ์ เชื้ออินทร์. (2555). แนวคิดการจัดการการศึกษาหลังปริญญาเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน. ศรีนครินทร์เวชสาร, 27(1), 77-93.
ศุภวัฒน์ ปภัสสรากาญจน์. (2558). เอกสารประกอบการสอน รายวิชา การพัฒนาเศรษฐกิจชุมชนตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
สำนักพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2553). คู่มือเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน พิมพ์ครั้งที่ 4.กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
สุขภาพคนไทย. (2557). ชุมชนท้องถิ่นจัดการตนเอง สู่การปฏิรูปประเทศจากฐานราก. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2559). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 1-24.
หทัยรัตน์ บุณโยปัษฎัมภ์. (2561). ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการพัฒนา. กรุงเทพฯ: โครงการผลิตหนังสือและตำรา คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Cai, L. A. (2002). Cooperative branding for rural destination. Annals of Tourism Research, 29(3), 720-742.
Gartner, W. C., & Ruzzier, M. K. (2014). Tourism destination brand equity dimensions: Renewal versus repeat market. Journal of Travel Research, 50(5), 471-481.
Kapferer J.N. (2005). The post-global brand. Journal of Brand Management, 12(5), 319-324.
Keawtep, K. & Hinwiman, S. (2008). Theoreticians in Political Economy and Communication Studies. Bangkok: Bhappim Press.
Porter, M. E. (1990). The Competitive Advantage of Nations. London: Macmillan.
Ritchie, J. R. B., & Crouch, G. I. (2003). The competitive destination: A Sustainable Tourism Perspective. Wallingford, United Kingdom: CABI.