แนวทางพัฒนามาตรฐานอาชีพกลุ่มวิสาหกิจท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบมีส่วนร่วมของชุมชนตลิ่งชัน ตำบลตลิ่งชัน อำเภอบ้านด่านลานหอย จังหวัดสุโขทัย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การกำหนดแนวทางพัฒนามาตรฐานอาชีพกลุ่มวิสาหกิจท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบมีส่วนร่วมของ ชุมชนตลิ่งชัน ตำบลตลิ่งชัน อำเภอบ้านด่านลานหอย จังหวัดสุโขทัยนี้เกิดจากการวางแผนแบบร่วมกันของส่วน จะเป็นแรงผลักดันการทำงานในภาพกว้างและจะได้ไม่ทำงานซ้ำซ้อน ผู้ประกอบการท่องเที่ยวได้เสนอการพัฒนาสินค้าและบริการโดยให้ศึกษาพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวเป็นหลักประเด็นมาตรฐานความปลอดภัย และสุขอนามัย รวมทั้งมีทัศนคติที่ดีต่อรูปแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงบวก ดังนั้นผู้ที่เกี่ยวข้องกับการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนควรต้องวางแผนการท่องเที่ยวด้วย ความระมัดระวัง สามารถสะท้อนแนวคิดในแง่บวก ปลอดภัยได้มาตรฐาน หลีกเลี่ยง ภาพลักษณ์ที่มีความล่อแหลมนำไปสู่ความเสื่อมเสีย
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). สถิตินักท่องเที่ยวภายในประเทศ. http://www.mots.go.th, สืบค้นเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2562.
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2557). การประเมินศักยภาพวิสาหกิจชุมชน. [ออนไลน์], 2557, แหล่งที่มา : http://www.doae.go.th [23 ต.ค. 2562].
กรมการท่องเที่ยว. (2561). แผนยุทธศาสตร์พัฒนาการท่องเที่ยว พ.ศ. 2561 – 2564 ของกรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว.
กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย. (2555). เอกสารดำเนินงานหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์. กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
กอบกุล รายะนาคร. (2555). กฎหมายกับสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิญญูชน.
ข้อมูลจังหวัดสุโขทัย. (2561). ข้อมูลจังหวัดสุโขทัย, http://www.sukhothai.go.th, สืบค้นเมื่อ 13 ตุลาคม 2562.
จีระนันท์ ทองสมัคร. (2556). การท่องเที่ยวสร้างสรรค์: ทิศทางการพัฒนาอย่างยั่งยืน สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยวกระทรวงการท่องเที่ยว. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 8(2), 92-100.
ชูศักดิ์ อินทมนต์. (2562). รูปแบบการจัดการธุรกิจนวัตกรรมโฮมสเตย์ในชุมชนสำหรับนักท่องเที่ยว. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 39(6), 85-103.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2557). แนวทางการปฏิรูปการท่องเที่ยวไทย. TAT Tourism Journal, 4.
นรินทร์ สังข์รักษา และคณะ. (2557). รายงานการวิจัยการพัฒนารูปแบบขีดความสามารถทางการแข่งขันทางการตลาดของผู้เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามแนวเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในกลุ่ม ทวารวดี 4 จังหวัดเพื่อรองรับประชาคมอาเซียน. นครปฐม : บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
มนัสสินี บุญมีศรีสง่า. (2556). แนวทางการพัฒนาถนนคนเดินตลาด200ปี ปราณบุรี ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว ทางวัฒนธรรม โดยการมีส่วนร่วมของชุมชน. Veridian E-journal, 6(1), 119.
มิ่งสรรพ์ ขาวสะอาด และคณะ. (2553). แผนงานวิจัยการพัฒนาเชิงบูรณาการของการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในอนุภูมิภาคลุ่มแม่น้ำโขง ปี 2551: ตลาดใหม่และความท้าทาย. สถาบันศึกษานโยบายสาธารณะ สถาบันวิจัยสังคม, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่: เชียงใหม่.
วรวรรธ ทรายใจ. (2558). การพัฒนาทางด้านการท่องเที่ยวและการเติบโตทางเศรษฐกิจในระดับจังหวัดของประเทศไทย. วิทยานิพนธ์เศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศุภวรรษ เชื้อเมืองพาน. (2556). การศึกษาเพื่อพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชนกรณีศึกษาบ้านไร่กองขิง ตำบลหนองควาย อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารแก่นเกษตร, 41(1), 679-684.
สุภางค์ จันทวานิช. (2555). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมศักดิ์ มกรมณเฑียร. (2557). การพัฒนายุทธศาสตร์การบริหารจัดการท่องเที่ยวโดยใช้ชุมชนเป็นฐานในพื้นที่วนอุทยานภูชี้ฟ้า อำเภอเทิง จังหวัดเชียงราย. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. http://www.trf.or.th/index.php?option=com_content&view=article&id=957:2012-07-01-03-23-01&catid=35:research-forum&Itemid=146, สืบค้นเมื่อ 19 ต.ค. 2562.
สำนักงานส่งเสริมการเกษตร. (2555). การบริหารจัดการวิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักงาน.
Wheelen, T. L., and Hunger, J. D. (2002). Strategic Management and Business Policy (8thed). NJ: Prentice Hall Upper Saddle River.