Guidelines for the Development of Occupational Standards of Community Based Tourism Enterprise Group of Taling Chan Community, Taling Chan Sub-district, Ban Dan Lan Hoi District Sukhothai
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Establish guidelines for the development of occupational standards for community-based tourism enterprises with participation of Taling Chan Community, Taling Chan Subdistrict, Ban Dan Lan Hoi District Sukhothai province due to Joint planning of the section It will be the driving force of working in the broader and will not be redundant. Tourism operators propose the development of products and services by mainly studying tourists' behavior, safety and sanitation standard issues, as well as having a positive attitude towards the model of community-based tourism activities. Therefore, those involved in community-based tourism management should also have a tourism plan. Caution can reflect the concept in a positive light Safe, standardized, avoiding a precarious image that leads to disgrace.
Article Details
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). สถิตินักท่องเที่ยวภายในประเทศ. http://www.mots.go.th, สืบค้นเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2562.
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2557). การประเมินศักยภาพวิสาหกิจชุมชน. [ออนไลน์], 2557, แหล่งที่มา : http://www.doae.go.th [23 ต.ค. 2562].
กรมการท่องเที่ยว. (2561). แผนยุทธศาสตร์พัฒนาการท่องเที่ยว พ.ศ. 2561 – 2564 ของกรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว.
กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย. (2555). เอกสารดำเนินงานหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์. กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
กอบกุล รายะนาคร. (2555). กฎหมายกับสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิญญูชน.
ข้อมูลจังหวัดสุโขทัย. (2561). ข้อมูลจังหวัดสุโขทัย, http://www.sukhothai.go.th, สืบค้นเมื่อ 13 ตุลาคม 2562.
จีระนันท์ ทองสมัคร. (2556). การท่องเที่ยวสร้างสรรค์: ทิศทางการพัฒนาอย่างยั่งยืน สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยวกระทรวงการท่องเที่ยว. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 8(2), 92-100.
ชูศักดิ์ อินทมนต์. (2562). รูปแบบการจัดการธุรกิจนวัตกรรมโฮมสเตย์ในชุมชนสำหรับนักท่องเที่ยว. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 39(6), 85-103.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2557). แนวทางการปฏิรูปการท่องเที่ยวไทย. TAT Tourism Journal, 4.
นรินทร์ สังข์รักษา และคณะ. (2557). รายงานการวิจัยการพัฒนารูปแบบขีดความสามารถทางการแข่งขันทางการตลาดของผู้เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามแนวเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในกลุ่ม ทวารวดี 4 จังหวัดเพื่อรองรับประชาคมอาเซียน. นครปฐม : บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
มนัสสินี บุญมีศรีสง่า. (2556). แนวทางการพัฒนาถนนคนเดินตลาด200ปี ปราณบุรี ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว ทางวัฒนธรรม โดยการมีส่วนร่วมของชุมชน. Veridian E-journal, 6(1), 119.
มิ่งสรรพ์ ขาวสะอาด และคณะ. (2553). แผนงานวิจัยการพัฒนาเชิงบูรณาการของการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในอนุภูมิภาคลุ่มแม่น้ำโขง ปี 2551: ตลาดใหม่และความท้าทาย. สถาบันศึกษานโยบายสาธารณะ สถาบันวิจัยสังคม, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่: เชียงใหม่.
วรวรรธ ทรายใจ. (2558). การพัฒนาทางด้านการท่องเที่ยวและการเติบโตทางเศรษฐกิจในระดับจังหวัดของประเทศไทย. วิทยานิพนธ์เศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศุภวรรษ เชื้อเมืองพาน. (2556). การศึกษาเพื่อพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชนกรณีศึกษาบ้านไร่กองขิง ตำบลหนองควาย อำเภอหางดง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารแก่นเกษตร, 41(1), 679-684.
สุภางค์ จันทวานิช. (2555). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมศักดิ์ มกรมณเฑียร. (2557). การพัฒนายุทธศาสตร์การบริหารจัดการท่องเที่ยวโดยใช้ชุมชนเป็นฐานในพื้นที่วนอุทยานภูชี้ฟ้า อำเภอเทิง จังหวัดเชียงราย. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. http://www.trf.or.th/index.php?option=com_content&view=article&id=957:2012-07-01-03-23-01&catid=35:research-forum&Itemid=146, สืบค้นเมื่อ 19 ต.ค. 2562.
สำนักงานส่งเสริมการเกษตร. (2555). การบริหารจัดการวิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักงาน.
Wheelen, T. L., and Hunger, J. D. (2002). Strategic Management and Business Policy (8thed). NJ: Prentice Hall Upper Saddle River.