พระยานรินทร์ : ตำนานประวัติศาสตร์การต่อสู้แย่งชิงอำนาจเพื่อการปกครอง
คำสำคัญ:
พระยานรินทร์, ประวัติศาสตร์การปกครอง, การแย่งชิงอำนาจบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาตำนานประวัติศาสตร์การต่อสู้แย่งชิงอำนาจการปกครองของพระยานรินทร์ ผลการศึกษาพบว่า พระยานรินทร์ อดีตเจ้าเมืองสี่มุมหรือเมืองจัตุรัส องค์ที่ 2 ปัจจุบัน คือ อำเภอจัตุรัส จังหวัดชัยภูมิ และเจ้าเมืองหนองบัวลุ่มภูชั่วระยะหนึ่ง ปัจจุบัน คือ จังหวัดหนองบัวลำภู คนทั่วไปขานนามว่า พระยานรินทร์ เป็นเจ้านายลาวเวียงจันทน์คนสำคัญที่ร่วมมือกับกองทัพเจ้าอนุวงศ์ในสงครามเจ้าอนุวงศ์ในฐานะทหารเอกเจ้าอนุวงศ์วงศ์จากข้อมูลคนในชุมชนท้องถิ่นเล่าสืบต่อกันมาว่าพระยานรินทร์มีตัวตนจริงในอดีต เป็นเจ้าเมืองจัตุรัสที่จงรักภักดีต่อเจ้าอนุวงศ์วงศ์กษัตริย์เวียงจันทน์เมื่อพระองค์ตกเป็นกบฏต่อรัชกาลที่ 3 ในช่วงปี พ.ศ. 2369-2371 พระยานรินทร์ได้ทําการต่อสู้กับกองทัพไทยอย่างกล้าหาญที่สุดในบรรดาแม่ทัพของเจ้าอนุวงศ์แต่กองทัพไทยเหนือกว่าทั้งจำนวนคนและคุณภาพของอาวุธ กองทัพเวียงจันทร์จึงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ในการสู้รบระหว่างพื้นที่เมืองหนองบัวลุ่มภู พระยานรินทร์จึงถูกกองทัพไทยจับได้จากการพลาดท่าตกม้าบริเวณห้วยลำบองเมืองภูเวียง และไม่ยอมสวามิภักดิ์ต่อฝ่ายไทยจึงถูกประหารชีวิต ภายหลังฝ่ายไทยประทับใจในความเป็นวีรบุรุษ จึงสร้างศาลขึ้นให้เป็นที่สิงสถิตที่บริเวณปากช่องภูเวียง คนทั่วไปเรียกว่า “ศาลเจ้าจอม” หมายถึง “ศาลพระยานรินทร์” ท่านเป็นจอมคน เป็นผู้มีฝีมือในการรบ มีจิตใจเด็ดเดี่ยว กล้าหาญ ซึ่งศาลนี้ยังคงเป็นที่นับถือว่ามีความศักดิ์สิทธิ์มาก เป็นที่เคารพสักการะบูชามาจนถึงทุกวันนี้
References
เจ้าพระยาทิพากรวงศ์ (ขำ บุนนาค). (2481). ที่ระลึกในงานพระราชทานเพลิงศพท่านผู้หญิงวงษานุประพัทธ์ (ตาด สนิทวงศ์ ณอยุธยา). กรุงเทพฯ : โสภณพิพรรฒธนากร.
ฉลอง สุนทรวาณิชย์. (2529). “สถานะของการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่น”. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมือง, 5(3), 138-154.
ดารารัตน์ เมตตาริกานนท์. (2548). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. ขอนแก่น : คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ธวัช ปุณโณทก. (2542). "นรินทร์สงคราม(เจ้าเมืองจัตุรัส), พระยา",ในสารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคอีสาน. กรุงเทพฯ : มูลนิธิสารานุกรมวัฒนธรรมไทย ธนาคารไทยพาณิชย์.
ธิดา สาระยา. (2529). “จากการเมืองทางปัญญาสู่ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น” ในประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ : เมืองโบราณ.
บุ่น สร้อยแก้ว. (2559). ผู้ได้รับรางวัลคนดีศรีภูเวียง. เรียกใช้เมื่อ 16 มกราคม 2568 จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/255211/175145.
ยงยุทธ ชูแว่น. (2551). ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นไทยว่าด้วยความเป็นมาสถานภาพแนวคิดวิธีการศึกษาและบทบาทในสังคมปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
เยาวภา ประคองศิลป์. (2542). ถึงเวลาหรือยังที่คนในท้องถิ่นควรให้ความสนใจประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. วารสารศูนย์บริการวิชาการ, 7(3).
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2533). แอ่งอารยธรรมอีสาน แฉหลักฐานโบราณคดี พลิกโฉมหน้าประวัติศาสตร์ไทย. กรุงเทพฯ : บริษัท พิฆเณศ พริ้นท์ติ้ง เซ็นเตอร์จำกัด.
ศาลเจ้าจอมปากช่อง(ปู่จอม). (2561). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ. เรียกใช้เมื่อ 16 มกราคม 2568, จาก http://mkpat.go.th/public/list/data/detail/id/434/menu/247/page/1.
ศูนย์ข้อมูลกลางทางวัฒนธรรม. (2555). ศาลเจ้าจอมนรินทร์. เรียกใช้เมื่อ 14 มกราคม 2568 จาก http://www.m-culture.in.th/album/113519/.
สมปอง มูลมณี. (2561). ตํานานประจําถิ่นทุ่งกุลาร้องไห้ : เรื่องเล่าเชิงนิเวศกับการต่อสู้และต่อรองทางสังคมและวัฒนธรรม. วารสารคณะมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ (มมส), 16(2), 69-92.
สุเทพ สุนทรเภสัช. (2548). มานุษยวิทยากับประวัติศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : วิริยะธุรกิจ.
หลวงปู่ธีร์ เขมจารี. (2537). ภูเวียงเมืองประวัติศาสตร์ หนังสือพิพิธภัณฑ์หลวงปู่ธีร์ วัดมิ่งเมืองพัฒนาราม อําเภอภูเวียงจังหวัดขอนแก่น. ขอนแก่น : โรงพิมพ์มิตรภูเวียงจํากัด.
องค์การบริหารส่วนตำบลเมืองเก่าพัฒนา. (2562). ศาลเจ้าจอมปากช่องภูเวียงหรือศาลเจ้าจอมนรินทร์ (ศาลปู่จอม). เรียกใช้เมื่อ 14 มกราคม 2568 จาก https://mkpat.go.th/public/list/data/detail/id/434/menu/247/page/1.
อัษฎาวุฒิ ศรีทน และ อุมารินทร์ ตุลารักษ์. (2563). อัตลักษณ์ของชุมชนในเทือกเขาภูเวียง อำเภอเวียงเก่า จังหวัดขอนแก่น. การประชุมวิชาการระดับชาติ "ภาษาและวัฒนธรรมไทยในวิถีโลกใหม่ คณะมนุษยศาสตร์. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อำมาตย์โทพระยาสากลกิจประมาญ (ม.ล. แปลก ปาลกะวงศ์. (2473). "ใบบอกพระยาจ่าแสนยากรฉบับที่ 1", ใน ประชุมจดหมายเหตุเรื่องปราบกบฏเวียงจันทน์. กรุงเทพฯ : โสภณพิพรรฒธนากร.