ศักยภาพองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา วัดภูกุ้มข้าว ตำบลคำพอุง อำเภอโพธิ์ชัย จังหวัดร้อยเอ็ด
คำสำคัญ:
ศักยภาพ, องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น, การส่งเสริม, ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบทคัดย่อ
บทความวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาศักยภาพองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม 2. วิเคราะห์ปัญหาและอุปสรรคศักยภาพองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม และ 3. เสนอแนะแนวทางการแก้ไขปัญหาและอุปสรรคศักยภาพองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (qualitative research) มีเครื่องมือในการวิจัย ได้แก่ แบบการสัมภาษณ์เชิงลึก (in-depth interview) โดยมีกลุ่มเป้าหมาย 1. นายกเทศมนตรี 2. ประธานสภาเทศบาล 3. ปลัดเทศบาล 4. เจ้าหน้าที่เทศบาล 5.ประชาชน และ 6. นักท่องเที่ยว รวมทั้งสิ้น จำนวน 22 คน แล้วนำข้อมูลที่รวบรวมได้จากเอกสาร วรรณกรรมและแบบสัมภาษณ์มาวิเคราะห์แบบเชิงเนื้อหา ผลการศึกษาประเด็นผลการศึกษาประเด็นศักยภาพองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม พบว่า ด้านกระแสความต้องการของนักท่องเที่ยวจะเป็นการดึงศักยภาพขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเข้ามามีส่วนร่วมและปลูกฝังให้แก่ให้แก่คนในชุมชน โดยจะดำเนินงานให้หน่วยงานทางราชการทั้งภาครัฐและภาคเอกชนมาปรึกษาหารือร่วมกันเพื่อนำไปสู่การสนับสนุนจัดทำกิจกรรมที่เหมาะสมในการพัฒนาฟื้นฟูอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมและประเพณีในท้องถิ่น
References
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2553). ข้อมูลจังหวัดและแหล่งท่องเที่ยวในประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ 12
กรกฎาคม 2566. จาก http://thai.tourismthailand.org/where-to-go/.
กุลธิดา สามะพุทธิ. (2540). แรงจูงใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยสู่การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอีสาน
กรณีศึกษา วัดศิลาอาสน์ (ภูพระ) จังหวัดชัยภูมิ. ชัยภูมิ : มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
จุมพล หนิมพานิช. (2526). อิทธิพลของวัฒนธรรมอาหรับต่อสังคมมลายูในจังหวัดปัตตานี. ปัตตานี. :
มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.
ชาญวิทย์ เกษตรศิริ. (2540). นวัตกรรมการจัดการการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมชุมชน
ตามแนวทางประชารัฐในอำเภอเวียงชัย จังหวัดเชียงราย. เชียงราย : มหาวิทยาลัยราชภัฏ
เชียงราย.
ณรงค์ เส็งประชา. (2538). มนุษย์กับสังคม. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2550). การพัฒนาสมรรถนะหลักในการปฏิบัติงานของบุคลากร องค์การบริหารส่วน
ตำบลในจังหวัดสระบุรี. สระบุรี.
ธัญญาลักษณ์ วีระสมบัติ. (2546). กลยุทธ์การพัฒนาเพื่อเพิ่มศักยภาพและขีดความสามารถด้านการบริหาร
จัดการวิสาหกิจชุมชนจังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
นำชัย ศุภฤกษ์ชัยสกุล, วิชุดา กิจธรธรรม, ฐาศุกร์ จันประเสริฐ และ นริสรา พึ่งโพธิ์สภ. (2557). การพัฒนา
รูปแบบการส่งเสริมพฤติกรรมตามค่านิยมและวัฒนธรรมไทยอย่างยั่งยืนด้วยการสังเคราะห์
งานวิจัย. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร :
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (ท่าพระจันทร์).
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ : เพรส แอนด์ ดีไซน์.
ประทาน คงฤทธิศึกษาการ. (2524). การปกครองส่วนท้องถิ่นไทยในศตวรรษที่ 21. วารสาร มจร การ
พัฒนาสังคม : มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
พฤทธิสาณ ชุมพล. (2548). การบูรณาการภูมิปัญญาท้องถิ่น : การจัดการองค์ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นใน
เขตพื้นที่อําเภอดอยหล่อ จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
มณฑิรา ยืนนาน. (2544). การศึกษาเปรียบเทียบศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวด้านศิลปวัฒนธรรมของปราสาท
หินพิมายและปราสาทเขาพนมรุ้ง. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยนคริทรวิโรฒ.
มณฑิรา ยืนนาน. (2544) ศักยภาพขององค์การบริหารส่วนตำบลและประชาชนในการส่งเสริมและพัฒนา
วัฒนธรรม : กรณีศึกษา ตำบลตาเถร อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี. สถาบันบัณฑิตพัฒน
บริหารศาสตร์.
โศรยา สิ่งชูวงศ์. (2546). การประเมินความพร้อมทางการท่องเที่ยวของเมืองท่องเที่ยวขนาดเล็ก อำเภอ
เขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี : วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย.
โศรยา สิ่งชูวงศ์. (2546). วิวัฒนาการแหล่งท่องเที่ยว กรณี เกาะช้าง จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ ปริญญา
สังคมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
สริสา ตระกูลวงษ์. (2540). ศักยภาพและกลไกการปรับตัวขององค์กรสาธารณประโยชน์เพื่อพัฒนาเด็ก
และเยาวชนในเขตกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนา
บริหารศาสตร์.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2555). การปกครองส่วนท้องถิ่นและอำนาจหน้าที่ของกำนัน
และผู้ใหญ่บ้าน. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร์.
อานนท อาภาภิรม. (2516). การทดลองถ่ายทอดมรดกทางวัฒนธรรมท้องถิ่นแก่เด็กวัยรุ่นในจังหวัด
จันทบุรี. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อุทัย หิรัญโต. (2523). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
อมรา พงศาพิชญ์. (2534). วิถีชีวิตการดำรงอยู่วัฒนธรรมกลุ่มชาติพันธุ์อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน.
แม่ฮ่องสอน : มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
Brent W. Ritchie, and Mikko Inkari. (2006). Host Community Attitudes toward Tourism an
Cultural Tourism Development : the Case of the Lewes District, Southern England.
Centre for Tourism Research, University of Canberra, Australia, and School of Service
Management, University of Brighton, England School of Service Management,
University of Brighton.
Bruner, Edward M. (1996). "Tourism in Ghana" in American Anthropologist. Vol. 98, No.2,
pp.209 - 305.
Nzama, A.T, Magi, L. M., & Ngcobo, N. R. (2005). Workbook-I Tourism Workbook for Educators:
Curriculum Statement (Unpublished Tourism Workshop Educational
Materials). Centre for Recreation & Tourism, UZ. and Tourism KwaZulu-Natal,
University of Zululand.
Shunli Gao, Songshan Huang and Yucheng Huang. (2009). Rural Tourism Development in
China. The Coordination Department, China National Tourism Administration,
Beijing, China.School of Management, University of South Australia, Adelaide, South
Australia, Australia.Tourism and Event Management School, Shanghai Institute of
Foreign Trade, Shanghai, China.
