องค์ประกอบของการบริหารแบบบูรณาการ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
องค์ประกอบของการบริหารแบบบูรณาการที่ใช้ในบทความครั้งนี้ หมายถึง ความคิดเห็นของกลุ่มตัวอย่างต่อการบริหารจัดการ หรือการดำเนินงานของการบริหารบูรณาการในการจัดบริการสาธารณะแนวทางการเข้าร่วมเป็นหุ้นส่วนระหว่างภาครัฐและภาคเอกชนในโครงการเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก สามารถดำเนินงานได้บรรลุวัตถุประสงค์ที่เป็นไปในทิศทางที่เอื้ออำนวยประโยชน์ต่อประชาชนและประเทศชาติ ทั้งนี้โดยผู้เขียนบทความได้สังเคราะห์ตัวแปรออกเป็น 7 ตัวแปร ได้แก่ องค์ประกอบที่ 1 ด้านการจัดองค์การ (Organizing) องค์ประกอบที่ 2 ด้านนโยบาย (Policy) องค์ประกอบที่ 3 ด้านการบริหารบุคลากร (Staff) องค์ประกอบที่ 4 ด้านพฤติกรรมการบริหาร (Style) องค์ประกอบที่ 5 ด้านระบบและวิธีการปฏิบัติงาน (System) องค์ประกอบที่ 6 ด้านค่านิยมร่วม (Shared values) และองค์ประกอบที่ 7 ด้านทักษะในการปฏิบัติงาน (Skill)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ฉัตรณรงค์ ฉัตรภูติ. (2560). การบริหารจัดการขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชัยภูมิ ตามแนวคิดของสำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย.
ปาริชาติ เข่งแก้ว. (2563). แนวทางการบริหารสถานศึกษาโดยใช้กระบวนการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเพชรบูรณ์ เขต 3. Journal of Legal Entity Management and Local Innovation, 6(5), 335-345.
พัทธ์ยมล สื่อสวัสดิ์วณิชย์. (2558). ต้นแบบการบริหารจัดการธุรกิจการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างมีประสิทธิภาพ
ในภาคตะวันออกของประเทศไทย. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ มหาวิทยาลัยสยาม.
พิชญาภา ยืนยาว. (2562). ตำราภาวะผู้นำทางการบริหารการศึกษาและสถานศึกษา. นครปฐม : โครงการตำรามหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ยงยุทธ ยะบุญธง. (2564). การบริหารสถานศึกษาแห่งการสร้างสรรค์นวัตกรรม. กรุงเทพฯ: (อยู่ระหว่างการดำเนินการจัดพิมพ์).
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุคส์ พับลิเคชั่นส์.
วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2555). การบริหารจัดการและการบริหารยุทธศาสตร์ของหน่วยงานของรัฐ. กรุงเทพฯ: โฟรเพช.
ศุภชัยยาวะประภาษ. (2548). การบริหารงานบุคคลภาครัฐไทย: กระแสใหม่และสิ่งท้าทาย. กรุงเทพฯ: จุดทอง.
สำนักงาน ก.พ. (2556). การวางแผนทางก้าวหน้าในสายอาชีพ (พิมพ์ครั้งที่ 1). นนทบุรี: บริษัท อัพทรูยูครีเอทนิว จำกัด.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2556). คู่มือเทคนิคและวิธีการบริหารจัดการสมัยใหม่ ตามแนวทางการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี การบริหารราชการแบบบูรณาการ. กรุงเทพ ฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ (สำนักงาน ก.พ.ร.).
อุทัย เลาหวิเชียร. (2559). ค่านิยมของการบริหารงาน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เสมาธรรม.
Amorim, P., Gunther, H. O., & Almada–Lobo, B. (2012). Multi-objectiveintegration production and distribution planning of perishable products. International Journal of Production Economics, 138(1), 89-101.
Everard, K.B., Morris, G. and Wilson, Ian. (2004). Effective School Management (4thed.). Sage Publication.
George, J.M.,and Jones, G.R. (1999). Understanding and managing: Organizational Behavior (2nd ed.). Massachusetts: Addison – Wesley.
Hoy, W. K., & Miskel, C. G. (1993). Educational administration. New York: McGraw-Hill, Inc.
Kaplan, R. S., & Norton, D. P. (2008). The execution premium. Boston, MA: Harvard Business School.
Peters, T., & Waterman, R. H. (2010). In Search of Excellence: Lessons from America’s Best-Run Companies. New York: Harper & Row.
Porter, M. E. (2001). The value chain and competitive advantage. Understanding Business Processes. New York: Free Press.
Scholtes, P. R. (1998). The leader’s handoffs making things happen, gettingthings done. New York: McGraw–Hill.