นางจันทลีลาพราหมณี: การวิเคราะห์กลวิธีการแปลจากภาษาอังกฤษสู่ภาษาล้านนา

Main Article Content

คณปกรณ์ จันทร์สมบูรณ์

บทคัดย่อ

บทความนี้นำเสนอผลการศึกษาวรรณกรรมเรื่อง “นางจันทลีลาพราหมณี เดินเทษสัฏฐีกตปุญญา กะทำบุญ” ซึ่งบันทึกด้วยอักษรธรรมล้านนา ตีพิมพ์โดยโรงพิมพ์อเมริกันวังสิงห์คำ ใน พ.ศ. 2459 โดยใช้ทฤษฎีการแปลวรรณกรรม ด้วยการศึกษาลักษณะต้นฉบับและเปรียบเทียบเนื้อความกับต้นฉบับภาษาอังกฤษเพื่อวิเคราะห์กลวิธีการแปลต้นฉบับจากภาษาอังกฤษเป็นภาษาล้านนา


ผลการศึกษาพบว่าวรรณกรรมเรื่องนี้มีวิธีการแปลโดยอาศัยความร่วมมือระหว่างมิชชันนารีกับปราชญ์ท้องถิ่น ทั้งนี้ผู้แปลมีการใช้กลวิธีการแปลได้แก่ 1) ลักษณะการแปล พบว่า มีลักษณะการแปลแบบการแปลเสรี โดยมีการดัดแปลงขนบลีลาการประพันธ์ การขยายความ การย่อความ การตัดความ การเติมความ และการดัดแปลงความ 2) การใช้สำนวนภาษาในการแปล พบว่าผู้แปลมีการใช้สำนวนภาษาแบบวรรณกรรมล้านนา คือ การใช้สำนวนภาษาแบบวรรณกรรมพุทธศาสนาล้านนา และการใช้คำซ้อน


ลักษณะการแปลที่ปรากฏส่งผลดีคือ กลวิธีด้านลักษณะการแปลช่วยทำให้ผู้อ่านมีความเข้าใจเรื่องราวได้ดียิ่งขึ้น และแฝงไว้ด้วยการปลูกฝังแนวคิดความเชื่อและทัศนะทางคริสต์ศาสนา ส่วนการใช้สำนวนภาษาแบบวรรณกรรมล้านนาช่วยสร้างความใกล้ชิดทางภาษาและวัฒนธรรม
แก่ผู้อ่าน ทำให้เรื่องราวทางคริสต์ศาสนาเป็นเรื่องที่คนล้านนาเข้าถึงได้ งานแปลชิ้นนี้จึงเป็นเครื่องมือในการเผยแผ่แนวคิดทางคริสต์ศาสนาโดยใช้ภูมิทางภาษาและวรรณกรรมล้านนาอย่างมีประสิทธิภาพ

Article Details

How to Cite
จันทร์สมบูรณ์ ค. (2024). นางจันทลีลาพราหมณี: การวิเคราะห์กลวิธีการแปลจากภาษาอังกฤษสู่ภาษาล้านนา. ภาษา-จารึก, 1(2), 177–202. สืบค้น จาก https://so16.tci-thaijo.org/index.php/PCJ/article/view/1140
บท
บทความวิชาการ

References

กนกพร นุ่มทอง. (2553). การศึกษาการแปลวรรณกรรมจีนเรื่องไซ่ฮั่นในสมัยรัชกาลที่ 1. กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.

จิรวัฒน์ เพชรรัตน์ และอัมพร ทองใบ. (2561). วรรณกรรมปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ณัฐพงษ์ ปัญจบุรี. (2562). “การศึกษาวิเคราะห์คำซ้อนในค่าวซอเรื่องพระอภัยมณีและศรีสุวัณณ์.” รายงานการวิจัย, กองทุนนหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

บุญจิรา ไชยชิตร. (2544). “การแปลและการเรียบเรียง.” ใน เอกสารการสอนชุดวิชาภาษาไทย 6 (การเขียนสำหรับครู) หน่วยที่ 9-15. กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์.

ประสิทธิ์ พงศ์อุดม. (2528). คริสต์ศาสนาในล้านนา: การศึกษาประวัติคริสต์ศาสนาในภาคเหนือ. เชียงใหม่: โครงการตำราศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยพายัพ.

ภคภต เทียมทัน. (2565). “คำซ้อนในภาษาไทใหญ่: กรณีศึกษาพื้นเมืองแสนหวี ฉบับหอคำเมืองไหญ.” มนุษยศาสตร์วิชาการ, 29 (1), 167-188.

วรรณภา ปะวิโน. (2564). “โรงพิมพ์ยุคแรกของล้านนา.” วารสารวิชาการหอสมุดแห่งชาติ, 9 (1), 54-72.

วัลยา วิวัฒน์ศร, (2557). การแปลวรรณกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 3 (ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

หนังสือเรื่องนางจันทลีลาพราหมณี เดินเทษสัฏฐีกตปุญญา กะทำบุญ. (2550). เชียงใหม่:โครงการจัดทำเอกสารข้อมูลเพื่อการอนุรักษ์ต้นฉบับและเป็นฐานในการสร้างนักวิชาการด้านล้านนารุ่นใหม่.

อลิสา วานิชดี. (2551). “ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับงานแปล.” ใน เอกสารการสอน ชุด วิชาการอ่านภาษาไทย หน่วยที่ 9-15. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

Ada Lee. (1903). An Indian Priestess; The life of Chundra Lela. New York, Chicago, etc.: Fleming H. Revell Company.