HORTATORY STRATEGIES IN BUDDHIST DHARMA BOOKS OF PHRA MAHA VUDHIJAYA VAJIRAMEDHI AND PHRA MAHA SOMPONG TALAPUTTO

Authors

  • PHATSARAWIT THONGTHAWEE FACULTY OF LIBERAL ARTS, KASEM BUNDIT UNIVERSITY
  • SALMAN DARACHAI FACULTY OF LIBERAL ARTS, KASEM BUNDIT UNIVERSITY

Keywords:

Hortatory Strategy, Hortatory Discourse, Buddhist Dharma Book

Abstract

This research article aims to study the hortatory strategies in Buddhist dharma books of PhraMahaVudhijayaVajiramedhi and PhraMahaSompongTalaputto. The language data collected for the studywas derived from texts in Buddhist dharma books written by PhraMahaVudhijayaVajiramedhi and PhraMahaSompongTalaputto.The statistical analysis was percentages.The study showed that there were nine types of hortatory strategies PhraMahaVudhijayaVajiramedhi applied in his dharma books namely expression of cause and result (23.19%), asking questions (21.47%), expression of differences (16.74%), expression of opinions (12.24%), expression of conditions (9.73%), comparisons (5.39%), commands (5.17%), reference of Buddhist expression (3.23%) and expression of examples (2.84%).  However, PhraMahaSompongTalaputto applied his nine types of hortatory strategies from most to least favorably as follows: expression of cause and result (22.56%), expression of differences (20.64%), expression of opinions (19.47%), asking questions (15.04%), expression of conditions (9.17%), comparisons (5.65%), commands (4.17%), expression of examples (2.26%) and reference of Buddhist expression (1.04%). It is concluded that both monks integrated various types of hortatory strategies in writing their dharma books to change readers’ thoughts and beliefs. That might influence readers to have Buddhist desired characteristics that complied with Buddhist teachafter all.

References

เคิรกเพอรสัน. (กรกฎาคม-ธันวาคม 2539). ภาษาเทศนาแบบพระพยอมกฺลยาโณ: บทวิเคราะห วจนลักษณในปาฐกถาธรรม.วารสารภาษาและภาษาศาสตร: 15, 1-20.

ชลธิชา บํารุงรักษ. (2544). การจัดประเภทภาษาระดับขอความในภาษาไทย ใน จินตนา ดํารงเลิศ (บรรณาธิการ), วิชยปdญญา. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.

ช่อฟ้า เกตุเรืองโรจน และอวยพร พานิช. (2554). กระบวนการและกลวิธีการสื่อสารเพื่อถายทอดพุทธธรรมในหนังสือธรรมะของทาน ว.วชิรเมธี. วิทยานิพนธปริญญามหาบัณฑิตสาขาวิชาวาทวิทยาและสื่อสารการแสดง, จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

ฌุมพรี เหลาวิเศษกุล. (2547). การศึกษากลไกลภาษาเทศนาของพระปญญานันทภิกขุและพระพยอมกฺลยาโณ.วิทยานิพนธปริญญามหาบัณฑิตสาขาวิชาภาษาศาสตร, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร.

ทองหลอ วงษธรรมา. (2551). ศาสนาสําคัญของโลก. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพโอเดียนสโตร.

ธีระพล มะอาจเลิศ. (2556). การวิเคราะห:รูปแบบการนําเสนอและกลยุทธ:การสื่อสารในการเผยแผพุทธธรรมของพระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี (ว.วชิรเมธี ): กรณีศึกษาผลงานนิพนธชุดธรรมประยุกตสําหรับคนรุ่นใหม. วิทยานิพนธปริญญามหาบัณฑิตสาขาวิชาการสื่อสารประยุกต, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร.

พระมหาวุฒิชัย วชิรเมธี. (2559ก). เคล็ดลับหัวใจเศรษฐี. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพสัปปายยะ.

__________. (2559ข). ทุกขไมไป หรือเราไมปลอย. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพสัปปายยะ.

พระมหาสมปอง ตาลปุตโต. (2557). ชีวิตไมสิ้น ก็ตองดิ้นนะโยม. กรุงเทพฯ: บริษัท โพสต พับลิชชิง จํากัด (มหาชน).

__________. (2559). ธรรมะ เฮฮา อารมณ:ดี 24 ชั่วโมง. กรุงเทพฯ: บริษัท อีเทอรนิตี้ไอเดีย 168 จํากัด. ภัทรพร สิริกาญจน และคณะ. (2546). ความรู พื้นฐานทางพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ศรีคํา บัวโรย. (2559). ศาสนศึกษา. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพโอเดียนสโตร.

อัญชลี ถิรเนตร. (2543). กลยุทธการสื่อสารเพื่อการโน มน าวใจในหลักคําสอนของพระพุทธเจา. วิทยานิพนธปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย, คณะนิเทศศาสตร, สาขาวิชานิเทศศาสตรพัฒนาการ.

Leedy, P.D. &Ormrod J.E. (2015). Practical Research: Planning and Design. (11thed). Boston, MA:Peason. Longacre, R.E. (1976). An Anatomy of Speech Notions. Ghent: The Peter de Ridder Press. __________. (1983). Grammar of Discourse. New York, NY: Plenum Press. Renkema, J. (2004). Introduction to Discourse Studies. Amsterdam: John Benjamins Publishing.

Downloads

Published

2019-12-31