การสื่อสารผ่านสิ่งรบกวนจากการแต่งหน้าของตัวละครเอกในมิวสิควีดิโอเพลง “ริบบิ้นเลิฟคัลเลอร์แบล็ค”

ผู้แต่ง

  • กฤษณ์ คำนนท์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ

คำสำคัญ:

การสื่อสาร, สิ่งรบกวนการสื่อสาร, การแต่งหน้า, ตัวละครเอก, มิวสิควีดิโอ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะปรสิตการสื่อสารจากการแต่งหน้าของตัวละครเอก และเพื่อศึกษาลักษณะการควบรวมการสื่อสารจากการแต่งหน้าของตัวละครเอกในมิวสิควีดิโอเพลง “ริบบิ้นเลิฟคัลเลอร์แบล็ค” ผลการศึกษาพบว่า การแต่งหน้าของตัวละครเอกในมิวสิควีดิโอเพลง “ริบบิ้นเลิฟคัลเลอร์แบล็ค” เป็นการสื่อสารผ่านสิ่งรบกวนของการสื่อสาร (Noise) ในลักษณะที่เรียกว่า “ปรสิตการสื่อสาร” (Paracommunication) พบ 2 ลักษณะ คือ 1. ตัวบทขึ้นกับสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวบท (Peritext) คือ การใช้โครงสร้างของการแต่งหน้าในลักษณะที่มากกว่าหรือน้อยกว่าสภาวะปกติ 2. ตัวบทที่ปรากฏอยู่รอบนอกตัวบท (Epitext) คือ การแต่งหน้ามีการเชื่อมโยงตัวบท (Intertextuality) ในลักษณะของการอ้างอิง (Quotation) คือ การแต่งหน้าของตัวละครเอกในมิวสิควีดิโอได้มีการอ้างอิงถึงตัวละครเอกจากภาพยนตร์เรื่อง “หอแต๋วแตก” โดยเป็นการทิ้งร่องรอย (Trace) ในลักษณะการแต่งหน้าของตัวละครเอกจากภาพยนตร์ มาสู่การแต่งหน้าตัวละครเอกในมิวสิควีดิโอเพลง

            ทั้งนี้ยังพบว่า การแต่งหน้าของตัวละครเอกในมิวสิควีดิโอเพลง “ริบบิ้นเลิฟคัลเลอร์แบล็ค” มีฐานะเป็น “ตัวบท” (Text) หรือ “ตัวสาร” (Message) ที่ถูกสร้างขึ้นจากการผสมรวมของเครื่องหมายต่างๆ/สัญญะ (Sign) จากองค์ประกอบพื้นฐานทางศิลปะร่วมกับโครงสร้างของการแต่งหน้าโดยมีบริบท (Context) คือ บริบทที่มาจากเพลง “ริบบิ้นเลิฟคัลเลอร์แบล็ค” โดยได้เกิดลักษณะที่เรียกว่า การซ้อนทับการสื่อความหมายของสื่อหลายประเภทที่ผสมรวมเข้าด้วยกันในการสร้างความหมาย หรือที่เรียกว่า การควบรวมทางการสื่อสาร (Convergence Communication) ดังนั้นใบหน้าและการแต่งหน้าของตัวละครเอกในมิวสิควีดิโอเพลง “ริบบิ้นเลิฟคัลเลอร์แบล็ค” จึงเป้นสิ่งที่ดำรงอยู่ร่วมกันตามรูปแบบ “ปฏิปักษ์สัมพันธ์” (Symbiosis) ในลักษณะที่เป็นความสัมพันธ์แบบพึ่งพา (Mutualisms) ซึ่งไม่สามารถแยกขาดออกจากกันได้ต้องอยู่ควบคู่กันไปเสมอ

เอกสารอ้างอิง

กมล ขันนอก. (2564). ปรสิตทางการสื่อสารในรายการ 9 ข่าวค่ำ ส่านักข่าวไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศ ศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).

กาญจนา แก้วเทพ. (2552). สัมพันธบท (Intertexuality): เหล้าเก่าในขวดใหม่ในการสื่อสารศึกษา. วารสารนิเทศศาสตร์, 27(2), 1-29.

__________. (2555). สื่อที่ใช่ ของใครที่ชอบ. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.

กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2560). สื่อเก่า-สื่อใหม่: สัญญะ อัตลักษณ์ อุดมการณ์. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.

เจริญพงศ์ ศรีสกุล. (2550). การออกแบบเนื้อหาส่วนควบและส่วนขยายในสื่อดีวีดีภาพยนตร์ (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

ธมน ผดุงไทย. (2565). PALMY ชวนป่วนงานแต่งเจ๊พยูนในซิงเกิลใหม่ ริบบิ้นเลิฟคัลเลอร์แบล็ค Feat. สิงโต นำโชค. สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2565, จาก https://thestandard.co/plamy-ribbon-love-color/.

ปาณิส โพธิ์ศรีวังชัย. (2561). อัตลักษณ์ของเพลงอีสานประยุกต์ในยุคอีสานใหม่ (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศ ศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

พหลยุทธ กนิษฐบุตร. (2565). แนวคิดการเขียนหน้าและการแต่งหน้าในนาฏกรรมไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต,จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

ภวินท์ ศรีเกษมสุข, (2562). กลยุทธ์การสื่อสารภายในองค์กรในภาวะวิกฤตของรัฐวิสาหกิจในประเทศไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

รังสรรค์ ศิริชู. (2530). เรียนรู้เทคนิคและศิลปะการถ่ายภาพ. กรุงเทพฯ: บางกอกสาส์น.

วรันธร บุญพิทักษ์. (2551). ปรสิตการสื่อสารในการแสดงตลกจากสื่อวีซีดีบันทึกการแสดงสดของวงโปงลางสะออน (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

วสนันท์ อิทธิมีชัย. (2558). ภาษาและการสื่อความหมายในมิวสิควิดีโอของปาน ธนพร แวกประยูร (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).

ศิริชัย ศิริกายะ. (2558). ข้อเสนอแนะประเด็นการสื่อสารเพื่องานวิจัยนิเทศศาสตร์ตามแนวคิด “ปฏิปักษ์สัมพันธ์” (Symbiosis) ในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 14(16), 7-11.

ศิริชัย ศิริกายะ และยุทธนา สุวรรณรัตน์. (2560). การข้ามผ่านทางการสื่อสารของบทพระราชนิพนธ์เรื่องไกลบ้าน. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 16(2), 117-124.

สันต์ สุวัจฉราภินันท์ และคณะ. (2555). รายงานฉบับบสมบูรณ์เรื่องการถอดรหัสและการประยุกต์ใช้อัตลักษณ์เพื่อเป็นแนวทางการออกแบบ (รายงานผลการวิจัย). เชียงใหม่: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

Bolter, J. (2002). Formal Analysis and Cultural Critique in Digital Media Theory. Convergence: The International Journal of Research into New Media Technologies, 8(4), 77-88.

Genette, G. (1997). Literature in the Second Degree. Translated by Channa Newman and Claude Doubinsky. London: University of Nebraska Press.

McLuhan, M. (1964). Understanding media: The extensions of man. New York: McGraw-Hill.

Shannon, C. E. & Weaver, W. (1949). The Mathematical Theory of Communication. Urbana. IL: University of Illinois Press.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-08-11