EDUCATIONAL ADMINISTRATION INNOVATION
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Innovation is the creation of something new, something newly made or developed, something created to solve problems and develop, the use of knowledge, ideas, thinking to expand on old ideas, creative ideas that are useful, utilization of new ideas, learning, knowledge management, knowledge, methods, techniques, processes, practices, principles of practice, system, pattern, action, concept, theory. Utilization of new ideas in the form of creating new inventions, new products, including new media, equipment, and tools had three meanings: (1) it is something new that no one has ever done before, (2) it is something new that has been done in the past but is being used again, (3) it is taking an existing innovation and developing it to be better and then using it again.
Educational administration innovation is a process of creating new ideas, working processes or models in school management that come from creation, development and extension or apply knowledge that may come from other branches of knowledge, which will result in the development of efficiency, effectiveness, and quality of management. It consists of 1) Policy and strategic innovation, which focuses on improving policies and strategies through creative ideas and planning. 2) Product and service innovation, which aims to develop products (service recipients are students) and services to increase efficiency in public sector delivery. 3) Service/work delivery innovations aim to improve service delivery methods and routes. 4) Organizational process and management innovations aim to develop internal organizational efficiency and structure. 5) Innovation in process interaction aims to improve participation and communication within government processes. Which is consistent with the school management principles according to PA, is a technique for using innovation in school management which has 9 components as follows: 1) The driving force of school, 2) Teaching driving force: The director has 3 main factors: curriculum and assessment, teaching format and practice, and professional development. 3) Learning drivers: Students have the main factors of participation and being able to do things by themselves.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาขอรับการตีพิมพ์ในวารสารวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ จะต้องไม่เคยตีพิมพ์หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อตีพิมพ์ในวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนจะต้องคำนึงถึงจริยธรรมการวิจัย ไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง ซึ่งทางวารสารได้กำหนดความซ้ำของผลงานด้วยโปรแกรม CopyCat เว็บ Thaijo ในระดับ ไม่เกิน 25%
ในกรณีที่ บทความวิจัยมีกระบวนการวิจัยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ผู้นิพนธ์จะต้องส่งหลักฐานการรับรองจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์มาประกอบการลงตีพิมพ์ด้วยจึงจะได้รับการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสาร
ผู้เขียนบทความจะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์การเสนอบทความเพื่อตีพิมพ์ในวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ รวมทั้งระบบการอ้างอิงต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ โดยรวมทั้งทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ และวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์
References
กนกพร แสนสุข. (2561). นวัตกรรมการบริหารโรงเรียนมัธยมศึกษาตามแนวคิดความมีชื่อเสียงขององค์การที่มีผลต่อการระดมทรัพยากรทางการศึกษา. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กีรติ ยศยิ่งยง. (2552). องค์กรแห่งนวัตกรรม แนวคิด และกระบวนการ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิติมา วรรณศรี. (2563). นวัตกรรมสู่การพัฒนาสถานศึกษา. พิษณุโลก: รัตนสุวรรณการพิมพ์.
จิรประภา อัครบวร. (2552). การบริหารความเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.
จิราภา ประพันธ์พัฒน์. (2560). การศึกษาภาวะผู้นำเชิงนวัตกรรมของผู้บริหารสถานศึกษา ตามความคิดเห็นของครูสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปทุมธานี. ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
ชนะ กสิภาร์. (2550). เทคโนโลยีการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรมและเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์ ภัทรพร สุทธิรัตน์. (2567). การพัฒนานวัตกรรมการจัดการเรียนรู้. พิมพ์ครั้งที่ 2. พิษณุโลก: โรงพิมพ์รัตนสุวรรณการพิมพ์.
ฐาปนี สีเฉลียว. (2564). การสร้างสรรค์นวัตกรรมการศึกษา: กระบวนการคิดสู่นวัตกรรม. มหาสารคาม: อภิชาติการพิมพ์.
นวลชล สมบูรณ์สิน. (2564). รูปแบบการจัดการนวัตกรรมทางการบริหารในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
เนตร์พัณณา ยาวิราช. (2567). การพัฒนาองค์การและการจัดการนวัตกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ทริปเพิ่ล กรุ๊ป.
พัชรพร อยู่ยืน, อภิญญา ภูมิโอตา และศิระ ศรีโยธิน. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเป็นนวัตกร: กรณีศึกษาผลิตภัณฑ์ PUNN. เอกสารในการประชุมวิชาการระดับชาติ ด้านการบริหารกิจการสาธารณะ ครั้งที่ 4 “การบริหารกิจการกิจการสาธารณะภายใต้ประเทศไทย 4.00. แหล่งที่มา https://www.conference.kku.ac.th/colaimg/ files/ articles/ b9e07-o-76-.pdf. สืบค้นเมื่อ 25 กุมภาพันธ์ 2568.
รัตนะ บัวสนธ์. (2563). การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2555). พจนานุกรมศัพท์ศึกษาศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
วาสนา กีรติจำเริญ. (2567). นวัตกรรมการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 learning Innovation 21st Century. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมนึก เอื้อจิระพงษ์พันธ์, พักตร์ผจง วัฒนสินธุ์, อัจฉรา จันทร์ฉาย และประกอบ คุปรัตน์. (2553). นวัตกรรม: ความหมาย ประเภท และความสำคัญต่อการเป็นผู้ประกอบการ. คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 33(128), 49-65.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา. (2567). เทคนิคการใช้นวัตกรรมองค์ประกอบ 9 ด้านในการบริหารจัดการโรงเรียนตาม วPA. แหล่งที่มา https://starfishlabz.com/blog/1519. สืบค้นเมื่อ 24 มีนาคม 2568.
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2549). พลวัตนวัตกรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2549). สุดยอดนวัตกรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ กระทรวงวิยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2550). รายงานผลการสำรวจขีดความสามารถด้านนวัตกรรมของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2550). สุดยอดนวัตกรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2553). การจัดการนวัตกรรมสำหรับผู้บริหาร ฉบับปรับปรุงใหม่. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2562). Innovation for the Future นวัตกรรมเพื่ออนาคต. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สำนักพัฒนานวัตกรรมการจัดการศึกษา. (2549). แนวทางการดำเนินโครงการหนึ่งโรงเรียนหนึ่งนวัตกรรม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
สุกัญญา แช่มช้อย. (2555). แนวคิดเชิงนวัตกรรมสำหรับการบริหารสถานศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 14(2), 117-128.
สุกัญญา แช่มช้อย. (2565). การบริหารสถานศึกษาเพื่อสร้างนวัตกรรุ่นเยาว์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุชาติ ไตรภพสกุล และชาคริต พิชญางกูร. (2567). การจัดการนวัตกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสาวลักษณ์ ณ พัทลุง. (2556). นวัตกรรมการบริหารงานภาครัฐ. แหล่งที่มา https://mgronline.com/daily/detail/9560000067711. สืบค้นเมื่อ 24 มีนาคม 2568.
Boumphrey, S. and Brehmer, Z. (2015). Megatrend Analysis. Putting the Consumer at the Heart of Bushiness. Report.
Damanpour. F. (1987). The adoption of Technological, Administrative, and Ancillary Innovations: Impact of Oganizational Factors. Journal of Management, 13, 675-688. https://doi.org/10.1177/014920638701300408
Drucker, P.F. (1985). The Discipline of Innovation. Harvard Business Review, 80(8), 95.
Drucker, P.F. (1993). Post-Capitalist Society. NY: Butterworth Heineman.
Drucker, P.F. (1994). Innovation and Entrepreneurship: Practice and Principles. London: Heineman.
DTI. (2004). Succeeding Through Innovation. Creating Competitive Advantage Through Innovation: A Guide for Small and Medium Sized Businesses. Department of Trade and Industry. London.
Evan, W.M. (1966). Organizational Lag. Human Organization, 25, 51-53. https://doi.org/10.17730/humo.25.1.v7354t3822136580
Herkema, S. (2003). A Complex Adaptive Perspective on Learning within Innovation Projects. The Learning Organization, 10(6), 340-346.
Hipple. J. (2004). TRIZ: A New approach to Inventive Problem Solving. In: October.
Lemon, M. and Sahota, P. S. (2003). Organizational Culture as a Knowledge Repository for Increased Innovation Capacity. Technovation.
Perez-Bustamante. G. (1999). Knowledge Management in Agile Innovative Organizations. Journal of Knowledge Management, 3(1), 6-17.
Rogers. E.M. (1995). Diffusion of Innovation. 4th ed. NY: The Free Press.
Schilling, M.A. (2008). Strategic Management of Technological Innovation. 2nd Ed. NY: McGraw-Hill Education.
Smits, R. (2002). Innovation studies in the 21th century: Questions from a user’s Perspective. Technological Forecasting & Social Change, 69, 861-883.
Utterback, J.M. and Abernathy, W. (1975). A Dynamic Model of Process and Product Innovation. Omega, 3(6), 639-656.