อำนาจชายเป็นใหญ่: ความรุนแรงในละครหลังข่าว

ผู้แต่ง

  • วิสาขา เทียมลม คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสวนดุสิต

คำสำคัญ:

อำนาจชายเป็นใหญ่, ความรุนแรง, ละครโทรทัศน์

บทคัดย่อ

บทความการวิจัยเรื่อง “อำนาจชายเป็นใหญ่ : ความรุนแรงในละครหลังข่าว” มีวัตถุประสงค์การศึกษาเพื่อวิเคราะห์เนื้อหาอำนาจชายเป็นใหญ่ โดยใช้แนวคิดเรื่องความรุนแรงประกอบการวิเคราะห์ ในละครหลังข่าวของช่องโทรทัศน์โดยใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพด้วยวิธีการวิเคราะห์เนื้อหา โดยศึกษาจากละครหลังข่าว จำนวน 4 เรื่องคือ กลิ่นกาสะลอง ใบไม้ที่ปลิดปลิว เมียน้อย และสองนรี

ผลการศึกษาในละครทั้งสี่เรื่องพบว่า มีละครจำนวน 4 เรื่องคือ  กลิ่นกาสะลอง ใบไม้ที่ปลิดปลิว เมียน้อย และสองนรี ที่มีเนื้อหาสะท้อนถึงอำนาจชายเป็นใหญ่ ด้านความรุนแรงทางตรง ผ่านการทำร้ายร่างกาย ตบ ตี ต่อย กักขัง ด่าทอ ข่มขืน และฆ่าให้เสียชีวิต  และมีละครจำนวน  4 เรื่องคือ เกลิ่นกาสะลอง ใบไม้ที่ปลิดปลิว เมียน้อย และสองนรีที่มีเนื้อหาสะท้อนถึงอำนาจชายเป็นใหญ่   ด้านความรุนแรงเชิงโครงสร้างในประเด็นการนอกใจ  ในฐานะสามีกับภรรยาใน

สถาบันครอบครัว ด้วยการมีภรรยาน้อย และการคบชู้ เป็นการสร้างบาดแผลในใจให้ผู้หญิง ทำร้ายจิตใจ สร้างความเจ็บปวดภายในจิตใจ ด้วยการย่ำยีศักดิ์ศรีความเป็นคนรักสถาบันครอบครัว ด้วยการมีภรรยาน้อย และการคบชู้ เป็นการสร้างบาดแผลในใจให้ผู้หญิง ทำร้ายจิตใจ สร้างความเจ็บปวดภายในจิตใจ ด้วยการย่ำยีศักดิ์ศรีความเป็นคนรัก

นอกจากนี้ ผลการศึกษายังพบว่ามีละคร 2 เรื่องคือ เมียน้อย และสองนรี ที่มีเนื้อหาสะท้อนถึงอำนาจชายเป็นใหญ่ ด้านความรุนแรงเชิงโครงสร้างในประเด็นการทำให้ผู้หญิงกลายเป็นวัตถุทางเพศ โดยในละครเรื่องเมียน้อยมีเนื้อหาที่สะท้อนถึงการทำให้ผู้หญิงกลายเป็นวัตถุทางเพศ ด้วยการใช้เงินซื้อร่างกายของผู้หญิง ในสถานะผู้ซื้อบริการกับผู้ขายบริการ ส่วนในละครเรื่องสองนรีมีเนื้อหาที่สะท้อนถึงการทำให้ผู้หญิงกลายเป็นวัตถุทางเพศ ด้วยการหลอกลวงผู้หญิงไปขายบริการทางเพศ ในสถานะนายจ้างกับลูกจ้าง แสดงให้เห็นถึงการลดศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ และความเป็นพ่อที่มีความสัมพันธ์กับลูกเลี้ยงโดยพ่อทำให้ร่างกายของลูกสาวเป็นเพียงวัตถุทางเพศ

            ซึ่งเนื้อหาความรุนแรงที่เกิดขึ้นในละครโทรทัศน์เหล่านี้สื่อให้เห็นว่า ละครโทรทัศน์ได้ผลิตซ้ำอำนาจชายเป็นใหญ่ โดยมีเชื่อว่าละครที่มีเนื้อหาการทำร้ายร่างกายและจิตใจผู้หญิงจะเป็นสิ่งดึงดูดให้ละครมีเนื้อหาน่าติดตาม แต่ความจริงแล้วเป็นการสืบทอดอุดมการณ์ปิตาธิปไตย (Patriarchy) ให้กับสังคมไทย  ในทางตรงกันข้าม ละครซีรีส์เกาหลีกลับนำเสนอเนื้อหาที่ท้าทายอุดมการณ์ปิตาธิปไตย ด้วยการนำเสนออัตลักษณ์ความเป็นชายรูปแบบใหม่ที่มีความอบอุ่น อ่อนโยน ดูแลเอาใจใส่ และมีความเข้าใจในผู้หญิง เป็นการสร้างละครเพื่อปรับพฤติกรรม สร้างจิตสำนึกชี้นำสังคมในค่านิยมใหม่ เพื่อจูงใจให้เกิดพฤติกรรมใหม่ๆ เป็นการสร้างกระบวนการเรียนรู้ผ่านสื่อมวลชน

References

กองทุนพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์. (2564). (6 สิงหาคม 2565). ความสัมพันธ์และความรุนแรงทางเพศในละครโทรทัศน์. สืบค้นจาก https://www.thaimediafund.or.th/ wp-content/uploads/2021/09/Fact-Sheet-2.2564-ความสัมพันธ์และความรุนแรงทางเพศในละครโทรทัศน์.pdf

ธเนศ วงศ์ยานนาวา. (2542). เท้าหลัง ย่างก้าว. กรุงเทพฯ : โครงการสตรีและเยาวชนศึกษา, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

บุญรักษ์ บุญญะเขตมาลา. (2552). โรงงานแห่งความฝัน สู่การวิจารณ์ภาพยนตร์สำนักบริบท. พิมพ์ครั้งแรก. ชุดทฤษฎีและการวิจารณ์ภาพยนตร์. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์พับลิค บุเคอรี่.

พรจันทร์ เสียงสอน. (2557). การนำเสนอภาพผู้หญิงและความรุนแรงในภาพยนตร์ไทย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ภาณิชา พิมพ์ทองงาม. (2560). ความรุนแรงที่ปรากฏในละครชุด Club Friday The Series 9. การค้นคว้าอิสระนิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

พนิดา หันสวาสดิ์. (2544). ผู้หญิงในภาพยนตร์: กระบวนการผลิตซ้ำภาพลักษณ์ของผู้หญิงในสังคมไทย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร.

มูลนิธิสื่อมวลชนศึกษา โครงการมีเดียมอนิเตอร์. (2558). (30 กรกฎาคม 2565). รายงานผลการศึกษารอบที่ 87 จริยธรรมสื่อโทรทัศน์กับผลกระทบต่อพัฒนาการของเด็ก: ศึกษาเปรียบเทียบ โทรทัศน์ดิจิทัลช่องที่ได้รับความนิยมช่วง ตุลาคม 2557 และ มกราคม 2558. สืบค้นจาก

https://www.healthymediahub.com/storage/mediafiles/050050021W.pdf

ยศ สันตสมบัติ. (2548). เพศสถานะและเพศวิถีในสังคมไทย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อวิรุทธ์ ศิริโสภณา. (2561). (21 มกราคม 2564). การประกอบสร้างความหมายของผู้หญิงที่ถ่ายทอดผ่านตัวละครหญิงในละครโทรทัศน์ไทยยอดนิยมที่ถูกผลิตซ้ำ ระหว่างปี 2530-2560. วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม นิด้า, 5 (1). 23-40. สืบค้นจาก https://so02.tcithaijo.org/index.php/jcin/article/view/163449/118200

อารดา ครุจิต. (2554). การวิเคราะห์เนื้อหาทางเพศ ความรุนแรง และการใช้ภาษาในรายการโทรทัศน์ ระดับเรตติ้งประเภท “ท” ทุกวัย. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน.

Bandura, A. (1994). Self-efficacy. New York: Academic.

Farrar, L. (December 31, 2010). Korean Wave of Pop Culture Sweep

across Asia. Retrieved from http://edition.cnn.com/2010/ WORLD/asiapcf/12/31/ korea.entertainment/index.html

GMM25Thailand. (2562). เมียน้อย EP.2 [FULL]. สืบค้นจาก

https://www.youtube.com/watch?v=HjT7dTFlaV4&t=1695s

GMM25Thailand. (2562). เมียน้อย EP.9 [FULL]. สืบค้น

https://www.youtube.com/watch?v=jPodF6R9xOI&t=2837s

Gerbner, G., & Signorielli, N. (1988). Violence and Terror in the Mass Media: an Annotated Bibliography. New York: Greenwood.

Galtung, J. (1990). Cultural Violence. Journal of Peace Research, 27(3), 291-305.

Kim, Y. (2013). Korea Wave: Korea Media Go Global. London and New York: Routledge.

Nussbaum, Martha C. (2000). Sex and Social Justice. New York: Oxford University Press.

Netflix. (2562). กลิ่นกาสะลอง. สืบค้นจาก https://www.netflix.com

One31. (2562). ใบไม้ที่ปลิดปลิว EP.1 (FULL HD). สืบค้นจาก

https://www.youtube.com/watch?v=XzvUml3gBOg&t=2821s

Watchlakorn. (2562ก). สองนรี. สืบค้นจาก

https://www.watchlakorn.in/สองนรีตอนที่1วันที่19 สิงหาคม2562-video-288590

Watchlakorn. (2562ข). สองนรี. สืบค้นจาก

https://www.watchlakorn.in/สองนรีตอนที่11วันที่23กันยายน2562-video-292114

เผยแพร่แล้ว

30-05-2025

How to Cite

เทียมลม ว. . (2025). อำนาจชายเป็นใหญ่: ความรุนแรงในละครหลังข่าว. วารสารรามคำแหง ฉบับรัฐประศาสนศาสตร์, 5(3), 1–48. สืบค้น จาก https://so16.tci-thaijo.org/index.php/RJPA/article/view/1942