Quantitative Research Methodology and Universality (Not Yet Universality?)
A Survey of a Variety of Explanations of Random Sampling and Sample Size in Books on Research Methodology and Statistics for Research by Thai Academics
Keywords:
quantitative research, research methodology, samplingAbstract
In this research investigation, the researcher examined the differences and the variety of explanations of random sampling and sample size in books on research methodology and statistics for research in six issues. These issues were (1) the meaning of “sampling”; (2) the appropriateness of simple random sampling by drawing lots with replacement and without replacement; (3) the necessity of having a list of the population for a systematic sampling; (4) the number of steps of multistage sampling; (5) the similarities and differences between accidental sampling and convenient sampling; and (6) the determination of the sample size with the consideration of the population size. This research is document research. The population consisted of 324 books on research methodology and statistics for research in Thailand from four libraries.
The findings showed that most researcher examined 1) "Sampling" meant random sampling with probability and non-probability sampling (43.52%) 2) appropriateness of simple random sampling by drawing lots with replacement and without replacement can be used with consideration (53.33%) 3) systematic random sampling can be used; although, researchers did not have a list of population (86.08%) 4) the multistage sampling, there should be at least two steps (75.44%) 5) accidental and convenient sampling were the same (56.9%) and 6) most academicians often determined the sample size by fixed percentages of population size (60.98%).
As the findings, the differences of each issue reflected an effort to have universality of quantitative research methodology in random sampling and the determination of the sample size. Until the present time, universality has not been completely reached. However, the writer strongly agreed with the effort to have the universality. Probably, it might not be the strict universality as natural sciences are.
References
กิ่งพร ทองใบ. (2544). ประชากรและสิ่งตัวอย่าง. ใน ประมวลสำระชุดวิชำ วิทยำนิพนธ์ (หน่วยที่ 6). นนทบุรี: สำนักพิมพ์หาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
กิตติพันธ์ คงสวัสดิ์เกียรติ และคณะ. (2556). ระเบียบวิธีวิจัยทำงธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: พงษ์วรินพริ้นติ้ง.
กุณฑลี รื่นรมย์. (2553). กำรวิจัยกำรตลำด (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เครือวัลย์ ลิ้มปิยะศรีสกุล. (2530). กำรวิจัยทำงรัฐประศำสนศำสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
คำนาย อภิปรัชญาสกุล. (2558). กำรวิจัยตลำด. กรุงเทพฯ: โฟกัสมีเดีย แอนด์พับลิชชิ่ง.
จรวย สุวรรณบำรุง. (2560). กระบวนกำรวิจัย: กำรประยุกต์ใช้ทำงสุขภำพและกำรพยำบำล (พิมพ์ครั้งที่ 2). นครศรีธรรมราช: ห.พลการพิมพ์.
จุมพล สวัสดิยากร. (2520). หลักและวิธีกำรวิจัยทำงสังคมศำสตร์. กรุงเทพฯ: ศูนย์การศึกษาและฝึกอบรมการวิจัยทางสังคมศาสตร์ สภาวิจัยแห่งชาติ.
ฉัตรสุมน พฤฒิภิญโญ. (2553). หลักกำรวิจัยทำงสังคม. กรุงเทพฯ: เจริญดีมั่นคงการพิมพ์.
ชาลิสา มากแผ่นทอง. (2559). กำรวิจัยกำรสื่อสำร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณรงค์ ศรีสวัสดิ์. (2552). เทคนิคกำรวิจัยทำงวิทยำศำสตร์สังคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดุษณี สุทธปรียาศรี. (2525). คู่มือผู้บริหำร กำรรวบรวมข้อมูล กำรวิจัยสนำม. กรุงเทพฯ: คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล.
ตุ้ย ชุมสาย, ม.ล. (2502). สถิติศำสตร์และกำรวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กิ่งเพชร.
ธนัน อนุมานราชธน. (2544). กำรวิจัยเชิงปริมำณทำงสังคมศำสตร์. เชียงใหม่: เชียงใหม่พิมพ์สวย.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2557). กำรวิจัยและกำรวิเครำะห์ข้อมูลทำงสถิติด้วย SPSS และ AMOS (พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพฯ: เอส. อาร์. พริ้นติ้ง แมสโปรดักส์.
ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2552). ระเบียบวิธีวิจัยทำงพฤติกรรมศำสตร์และสังคมศำสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 6). อุบลราชธานี: วิทยาออฟเซทการพิมพ์.
นวระ ทาสุวรรณ. (2556). วิธีวิจัยทำงธุรกิจ. กรุงเทพฯ: คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.
นิภา เมธธาวิชัย. (2542). สถิติเพื่อกำรวิจัย. กรุงเทพฯ: สถาบันราชภัฏธนบุรี.
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูร. (2550). ประชากรและการสุ่มตัวอย่าง. ใน ตำรำชุดฝึกอบรมหลักสูตร “นักวิจัย”. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). กำรวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
บุญธรรม กิจปรีดาบริสุทธิ์. (2549). ระเบียบวิธีกำรวิจัยทำงสังคมศำสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: จามจุรีโปรดักท์.
บุญเรียง ขจรศิลป์. (2543). วิธีวิจัยทำงกำรศึกษำ (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: ภาควิชาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ประสพชัย พสุนนท์. (2555). กำรวิจัยกำรตลำด. กรุงเทพฯ: ท้อป.
ประสาท เนืองเฉลิม. (2556). วิจัยกำรเรียนกำรสอน. กรุงเทพฯ: วี.พริ้นท์ (1991) จำกัด.
ปรีชา อัศวเดชานุกร และเสาวรส ใหญ่สว่าง. (2551). สถิติเพื่อธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปาริชาต สถาปิตานนท์. (2549). ระเบียบวิธีวิจัยกำรสื่อสำร (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พงษ์เทพ สันติกุล. (2561). กำรวิจัยทำงวิทยำศำสตร์สังคมสำหรับนักศึกษำและผู้ปฏิบัติงำนสวัสดิกำรสังคมและสังคมสงเครำะห์. กรุงเทพฯ: สานักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรรณี ลีกิจวัฒนะ. (2553). กำรวิจัยทำงกำรศึกษำ (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว. (2545). ศำสตร์แห่งกำรวิจัยทำงกำรเมืองและสังคม (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: สถาบันวิถีไทย และสมาคมรัฐศาสตร์แห่งประเทศไทย.
พิชาย รัตนดิลก ณ ภูเก็ต. (2557). ปรัชญำสังคมศำสตร์: กำรอธิบำยทำงสังคม รำกฐำนสำหรับกำรวิจัยทำงสังคมศำสตร์. กรุงเทพฯ: บางกอกบล็อก.
พิชิต พิทักษ์เทพสมบัติ. (2547). กำรสำรวจโดยกำรสุ่มตัวอย่ำง: ทฤษฎีและปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: เสมาธรรม.
พิตร ทองชั้น. (2537). การวางแผนการวิจัยและการรวบรวมข้อมูล ใน ประมวลสำระชุดวิชำ กำรวิจัยหลักสูตรและกระบวนกำรเรียนกำรสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 2, หน่วยที่ 3). นนทบุรี: บัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
เพ็ญแข แสงแก้ว. (2541). กำรวิจัยทำงสังคมศำสตร์. กรุงเทพฯ: คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภัทรา นิคมานนท์. (2539). ควำมรู้พื้นฐำนเกี่ยวกับกำรวิจัย. กรุงเทพฯ: อักษราพิพัฒน์.
รัตนสุดา ปุณณะหิตานนท์. (2561). กำรวิจัยกำรโฆษณำ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
รัตนา ทรัพย์บำเรอ. (2559). ระเบียบวิธีวิจัยทำงสำธำรณสุข. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2538). เทคนิคกำรวิจัยทำงกำรศึกษำ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
วรรณี แกมเกตุ. (2555). วิธีวิทยำกำรวิจัยทำงพฤติกรรมศำสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรัญญา ภัทรสุข. (2557). ระเบียบวิธีวิจัยทำงสังคมศำสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วีระยุทธ พรพจน์ธนมาศ. (2560). ระเบียบวิธีวิจัยทำงรัฐศำสตร์. กรุงเทพฯ: หลักสูตรรัฐศาสตรมหาบัณฑิต คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศรีเพ็ญ ทรัพย์มนชัย, มนวิกา ผดุงสิทธิ์ และนภดล ร่มโพธิ์. (2557). กำรวิจัยทำงธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ฟิสิกส์เซ็นเตอร์.
ศักดิ์ ผาสุกนิรันต์. (2504). ข้อแนะนำบำงประกำรสำหรับนักวิจัย. กรุงเทพฯ: คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศุภวัฒนา วงศ์ธนวสุ และ พีรสิทธิ์ คำนวณศิลป์. (2550). สถิติพื้นฐำนเพื่องำนวิจัยท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: เอ็กซ์เปอร์เน็ท.
สมบัติ จันทรวงศ์. (2525). ปรัชญาการเมืองและรัฐศาสตร์. ใน สมบัติ จันทรวงศ์ (บรรณาธิการ), รัฐศำสตร์ : สถำนภำพและพัฒนำกำร. กรุงเทพฯ: สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย.
สิทธิ์ ธีรสรณ์. (2552). แนวคิดพื้นฐำนทำงกำรวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุชาติ ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2546). ระเบียบวิธีกำรวิจัยทำงสังคมศำสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: สามลดา.
สุนีย์ มัลลิกะมาลย์. (2552). วิทยำกำรวิจัยทำงนิติศำสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมนา โสตถิผลอนันต์. (2561). วิธีวิทยำกำรวิจัยทำงกำรศึกษำ: แนวทำงสำหรับครูปฐมวัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจิตรา บุณยรัตพันธุ์. (2563). ระเบียบวิธีวิจัยสำหรับรัฐประศำสนศำสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 19). กรุงเทพฯ: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒน บริหารศาสตร์.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2549). หลักและทฤษฎีกำรวิจัยทำงสังคมศำสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ประสิทธิภัณฑ์แอนด์พริ้นติ้ง.
สุรศักดิ์ หลาบมาลา. (2523). วิจัยกำรศึกษำ. กรุงเทพฯ: สานักพิมพ์แพร่พิทยา.
สุรศักดิ์ อมรรัตนศักดิ์. (2550). เทคนิคทำงสถิติเพื่อกำรวิจัย. กรุงเทพฯ: ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ.
สุวรรณา ธุวโชติ. (2541). วิธีวิจัยทำงสหกรณ์. กรุงเทพฯ: สานักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เสาวลักษณ์ สุขวิรัช. (2560). POL4311 กำรสื่อควำมเข้ำใจในกำรบริหำรงำนภำครัฐ. กรุงเทพฯ: สานักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคาแหง.
องอาจ นัยพัฒน์. (2551). วิธีวิทยำกำรวิจัยเชิงปริมำณและเชิงคุณภำพทำงพฤติกรรมศำสตร์และสังคมศำสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สามลดา.
อาคม ใจแก้ว. (2551). วิธีวิทยำกำรวิจัยทำงรัฐประศำสนศำสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: แม็กมีเดีย วาย ทู เค เพรส.
วารสารรามคา แหง ฉบับรัฐประศาสนศาสตร์ ปี ที่ 5 ฉบับที่ 2/2565
หน้า 161
อิทธิพัทธ์ สุวทันพรกูล. (2561). กำรวิจัยทำงกำรศึกษำ: แนวคิด และกำรประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Babbie, E. (2010). The Practice of social research. (12th ed.). Boston: Wadsworth, Cengage Learning.
Eller, W. S., Gerber, B. J. and Robinson, S. E. (2018). Public administration research methods: Tools for evaluation and evidence-based practice. (2nd ed.). New York: Routledge.
Gay, L. R., Geoffrey E. M. and Peter W. A. (2014). Educational research: Competencies for analysis and applications. (10th ed.). New York: Pearson Education.
Kerlinger, F. N. (1986). Foundations of behavioral research. New York: Holt, Rinehart and Winston.
Neuman, W. L. (2014). Social research methods: Qualitative and quantitative approaches. (7th ed.). New York: Pearson Education.
Whetsell, T. A., and Shield, P. M. (2015). “Dynamics of positivism in the study of public administration: A brief intellectual history and reappraisal.” Administration and Society, 47(4), 416-446.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
Categories
License
Copyright (c) 2025 วีระยุทธ พรพจน์ธนมาศ

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.