The Collaborative Governance in Chiang Khan Tourism Development

Authors

  • Phatthanan Taladsub Faculty of Interdisciplinary, Khonkhaen University, Nongkai Campus

Keywords:

Governance, collaborative governance, tourism development, iang Khan

Abstract

The collaborative governance in Chiang Khan tourism development aimed to 1) study the pattern of collaborative governance in Chiang Khan tourism development and 2) study the effects of collaborative governance in Chiang Khan tourism development. The qualitative research method was used in this research. There were 30 key informants, includinggovernment agency administrators, private entrepreneurs, and the civil sector. The data was collected by using an in-depth interview and observation form. The data was also undergone content analysis by using the triangulation method. Then, the results were summarized by descriptive technique. The results revealed that the pattern of collaborative governance in Chiang Khan tourism development was based on designated area strategies along with the collaboration of government agencies at different levels according to the relevant authority, cooperated with private sector, civil sector, and education institution. The Designated Areas for Sustainable Tourism Administration (Public Organization) (DASTA) was the central agency of coordination and collaboration by adopting criteria of the Global Sustainable Tourism Council (GSTC) as the framework for driving tourism development. The effects caused by tourism development included waste problems, waste management, traffic problems, insufficient parking problems, air pollution problems, and waste water problems.

References

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2559). รายงานวิสัยทัศน์การท่องเที่ยวไทย พ.ศ.2559. ค้นเมื่อ 9 กรกฎาคม 2564, จากhttps://secretary.mots.go.th/policy/more_news.php?cid=25

กรทิพย์ ศรีเมืองเมตตา. (2548). การบริหารงานแบบบูรณาการของผู้ว่าราชการจังหวัดภายใต้แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาจังหวัด ศึกษากรณีจังหวัดนครปฐม 2546-2548. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา สานักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). สถานการณ์ด้านการท่องเที่ยวเดือนธันวาคม 2562. ค้นเมื่อ 29 มกราคม 2565, จาก https://www.mots.go.th/download/article/article_20200123132729.pdf

กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา สานักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). สถานการณ์ด้านการท่อง เที่ยวเดือนพฤศจิกายน 2564. ค้นเมื่อ 29 มกราคม 2565, จาก https://www.mots.go.th/download/article/article

_20211228211425.pdf

บุญเกียรติ การะเวกพันธุ์ และคณะ. (2559). การจัดการภาครัฐแนวใหม่. สถาบันพระปกเกล้า, ค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2564, จากhttp://wiki.kpi.ac.th/index.php?title

ปัณรส มาลากุล ณ อยุธยา. (2546). การพัฒนาระบบราชการไทย การพัฒนาองค์การและการสร้างองค์การที่เรียนรู้. วารสารสถาบันพระปกเกล้า การปฏิรูประบบบริหาร พัฒนาระบบราชการ 1(2).

ประกาศคณะกรรมการบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน เรื่อง กาหนดแนวเขตพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน จังหวัดเลย. (2554). ราชกิจจานุเบกษา. 128(81 ง.)

พัชราภา ตันตราจิน. (2563). การจัดการปกครองแบบร่วมคิดร่วมทา (Collaborative Governance) : ปัจจัยที่มีผลต่อการสร้างและนาไปปฏิบัติ. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา 8(1).

มติชนออนไลน์. (2565). กมล คงปิ่น. พัฒนาเชียงคาน เมืองท่องเที่ยวยอดฮิตริมโขงในแบบเมือง 3 มรดก 1 เสน่ห์. ค้นเมื่อ 31 พฤษภาคม 2565, จาก https://www.matichon.co.th/city-changer/news_3361417

วิชิตร์ แสงทองล้วน. (2561). แนวทางการบูรณาการการทางานร่วมกันของหน่วยงานภาครัฐทั้งส่วนกลาง ส่วนภูมิภาค และท้องถิ่นในพื้นที่จังหวัด. รายงานการวิจัย. วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.

วนิดา วิชยประเสริฐกุล. (2541). ผลกระทบจากการพัฒนาการท่องเที่ยวที่มีต่อสภาพแวดล้อมเมืองพัทยา. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญามหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วิทวัส บูรณะ. (2548). ปัญหาของการบริหารงานแบบบูรณาการ : ศึกษากรณีอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ประเภทสปาในเขตอาเภอชะอาและหัวหิน. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วันใหม่ แตงแก้ว. (2554). การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเมืองเชียงคาน อาเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญามหาบัณฑิต คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สานักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ (ก.พ.ร.). (2547). คู่มือเทคนิคและวิธีการบริหารจัดการสมัยใหม่ ตามแนวทางการบริหารจัดการบ้านเมืองที่ดี “การบริหารราชการแบบบูรณาการ”. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.

สานักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ (ก.พ.ร.). (2560). การบริหารราชการแบบมีส่วนร่วม: เทคนิควิธีการและการนาไปสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : ศูนย์สื่อสารและสิ่งพิมพ์แก้วเจ้าจอม มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.

สานักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร ปฏิบัติหน้าที่สานักงานเลขาธิการสภาปฏิรูปแห่งชาติ. (2558). วาระที่ 1 : การพัฒนาด้านการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ : สานักการพิมพ์สานักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.

สานักงานจังหวัดเลย. (2562). ข้อมูลพื้นฐาน: เชียงคาน. ค้นเมื่อ 24 พฤษภาคม 2564, จาก https://ww2.loei.go.th/amphur_content/cate/3

สภาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนระดับโลก. (2019). เกณฑ์ GSTC สาหรับแหล่งท่องเที่ยว. ค้นเมื่อ 10 มิถุนายน 2564, จาก GSTC-Criteria-for-Destinations-2.0-Thai.pdf (gstcouncil.org)

Bouckaert, G. (1994). Governance between Legitimacy and Efficiency: Citizen Participation in the Belgian Fire Services. in J. Kooiman (Ed), Modern Governance: New Government-Society Interactions (pp. 146-167). London: Sage Publication.

The Global Sustainable Tourism Council. (2019). GSTC Destination Criteria (Version 2.0). Washington, ค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2564, จาก https://www.gstcouncil.org/wp-content/uploads/GSTC-Destination-Criteria-v2.0.pdf

Published

2023-08-16

How to Cite

Taladsub, P. . (2023). The Collaborative Governance in Chiang Khan Tourism Development. Ramkhamhaeng Journal of Public Administration, 6(2), 64–97. retrieved from https://so16.tci-thaijo.org/index.php/RJPA/article/view/1828