Efficiency of information dissemination through the village headman 's communication channel in Hot District, Chiang Mai Province

Authors

  • วรพล พรหมเงิน Master of Public Faculty of Political Science and Public Administration Chiang Mai University
  • Panom Gunawong Chiangmai Unviersity

Keywords:

Efficiency, Public Relations, Communication Channels, Village Headman

Abstract

This research aims to study the public relations tools, the problems and obstacles of public relations through communication channels, and the effectiveness of public relations through communication channels used by village headmen in Hod District, Chiang Mai Province. This is a qualitative research using in-depth interviews with a purposive sampling method. The key informants included five village headmen from five villages and three villagers from each village. The research findings revealed that the tools used

for public relations by village headmen include communication channels such as social media, posted announcements, news tower, and monthly meetings with villagers. Regarding the problems and obstacles in public relations, some village headmen lack communication skills in speaking, writing, or using modern communication tools. Moreover, access to modern technology or the internet limits the effectiveness of online communication channels. There is also a lack of knowledge on how to use communication tools or channels.

As for the effectiveness of public relations, a variety of communication channels, both traditional and modern, are used. Most village headmen use Thai and local languages that are easily understood by the villagers. The ability of villagers to receive information depends on the characteristics of the community and the context of the area. Guidelines for developing the effectiveness of public relations communication of village headmen should provide additional training on knowledge and skills in using social media and training on the use of appropriate language for village headmen for effective communication.

References

กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย.(2559). พระราชบัญญัติลักษณะปกครองท้องที่ พุทธศักราช 2457 และที่แก้ไขเพิ่มเติม. ค้นเมื่อวันที่ 12 ตุลาคม 2567, จาก https://multi.dopa.go.th/pab/laws/cate8/view5.

กาญจนา แก้วเทพ. (2538). การพัฒนาแนววัฒนธรรมชุมชนโดยถือมนุษย์เป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพฯ: สภาคาทอลิกแห่งประเทศไทยเพื่อการพัฒนา.

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์. (2543). ปั้นสมองของชาติ: ยุทธศาสตร์ ปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: ซัคเซสมีเดีย.

จิราวรรณ ยิ้มปลื้ม. (2561). ปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการสื่อสารในองค์กรของสำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ (ป.ป.ช.). การศึกษารายบุคคลนิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

จิราภรณ์ ศรีนาค. (2566). การวิเคราะห์ประเภท รูปแบบ เนื้อหา และวิธีการใช้สื่อของสังคมออนไลน์ในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

จุรีพร กินรี. (2566). ประสิทธิภาพการสื่อสารของผู้ใหญ่บ้านจากการรับรู้ของประชาชนในตำบลคลองหอยโข่งอำเภอคลองหอยโข่ง จังหวัดสงขลา. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ชนัญชิดา เนตรประสาท. (2563). ประสิทธิภาพการใช้ช่องทางการติดต่อสื่อสารภายในเขตสุขภาพที่ 1. การค้นคว้าแบบอิสระสาธารณสุขศาสตร มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ณัฐพล ใจจริง. (2561). สถานะทางความรู้ว่าด้วยกำเนิดการปกครองท้องถิ่นไทย: พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวกับแนวพระราชดำริด้านการปกครองท้องถิ่น. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 8(1), 166-180.

นิตยา เงินประเสริฐศรี. (2544). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 27 (2) ,61-73.

นิติพล ภูตะโชติ. (2556). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นิศา ชูโต. (2551). การวิจัยเชิงคุณภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: บริษัท พริ้นต์โพร จำกัด

บรม มณียศ. (2565). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการรับรู้ข่าวสารของประชาชนผ่านการสื่อสารของผู้ใหญ่บ้านในอำเภอเชียงกลาง จังหวัดน่าน. การค้นคว้าอิสระ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

รินรดา มะอาลา, สุภาภรณ์ ศรีดี และวิทยาธร ท่อแก้ว. (2564). การประชาสัมพันธ์ด้วยสื่อสังคมออนไลน์ของเทศบาลนครหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 5(1), 299-314.

วันชัย มีชาติ. (2548). พฤติกรรมการบริหารองค์การสาธารณะ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

วัฒณี ภูวทิศ. (2557). บทบาทเชิงจริยธรรมของนักหนังสือพิมพ์ในการรายงานข่าวสารหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์รายวันภาษาไทย. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 15(1), 98-107.

สกุลรัตน์ แจ้งหิรัญ. (2561). การสื่อสารระหว่างบุคคลมีผลต่อการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจนครบาล. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณทิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

สุพานี สฤษฎ์วานิช. (2552). พฤติกรรมองค์การสมัยใหม่: แนวคิด และทฤษฎี. (พิมพ์ครังที 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี.

อัฐภร ยาดี. (2564). บทบาทและการทำหน้าที่ของกำนันผู้ใหญ่บ้านในพ.ศ. 2564 กรณีศึกษา จังหวัดสระบุรี. การค้นคว้าอิสระรัฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

Berlo, D.K. (1960). Communication: The social matrix of psychiatry. New York : W. W. Norton.

Gunawong, P. and Leerasiri, W. (2022). Information Sharing in Solving an Opium Problem: Multiple-Agency Management with Integration of Online and Offline Channels. Sustainability 2022, 14(13), 1-27.

Lasswell, Harold D. (1948). The communication of ideas. New York: Harper and Brother.

Shannon, C. and Weaver, W. (1949). The Mathematical Theory of Communication. Champaign, IL.: University of Illinois Press.

สัมภาษณ์ส่วนบุคคล

ผู้ใหญ่บ้านพื้นราบ 1, สัมภาษณ์ส่วนบุคคล, วันที่สัมภาษณ์ 27 ธันวาคม 2567

ผู้ใหญ่บ้านพื้นราบ 2, สัมภาษณ์ส่วนบุคคล, วันที่สัมภาษณ์ 28 ธันวาคม 2567

ผู้ใหญ่บ้านพื้นราบ 3, สัมภาษณ์ส่วนบุคคล, วันที่สัมภาษณ์ 28 ธันวาคม 2567

ผู้ใหญ่บ้านพื้นที่สูง 1, สัมภาษณ์ส่วนบุคคล, วันที่สัมภาษณ์ 29 ธันวาคม 2567

ผู้ใหญ่บ้านพื้นที่สูง 2, สัมภาษณ์ส่วนบุคคล, วันที่สัมภาษณ์ 29 ธันวาคม 2567

ประชาชนในหมู่บ้านพื้นที่ราบ 1, สัมภาษณ์ส่วนบุคคล, วันที่สัมภาษณ์ 27 ธันวาคม 2567

ประชาชนในหมู่บ้านพื้นที่ราบ 2, สัมภาษณ์ส่วนบุคคล, วันที่สัมภาษณ์ 29 ธันวาคม 2567

ประชาชนในหมู่บ้านพื้นที่ราบ 3, สัมภาษณ์ส่วนบุคคล, วันที่สัมภาษณ์ 28 ธันวาคม 2567

Published

2025-04-20

How to Cite

พรหมเงิน ว., & Gunawong, P. (2025). Efficiency of information dissemination through the village headman ’s communication channel in Hot District, Chiang Mai Province. Ramkhamhaeng Journal of Public Administration, 8(1), 348–383. retrieved from https://so16.tci-thaijo.org/index.php/RJPA/article/view/1408