Mahājāti preaching: the tradition that would be only in remembrance
Main Article Content
Abstract
The objective of the article entitled “Mahājāti preaching: the tradition that would be only in remembrance” is to study the information, importance and also the ceremonies connected on this Mahājāti or Vessantarajataka preaching. The results of the study found that the Mahājāti preaching is the expression of examples on the absolute Danaparamita (perfection of giving). In case of the ceremony on Mahājāti preaching, it had been changed because of the situations and times. There are two causes that let this ceremony to be perished; 1. The Buddhists do not totally understand the subject matters of Mahājāti preaching. They thought the listening to the preaching is to get only merit. 2. Monks who has taken a preaching lack of experience in training as the former seniors practiced. It is due to the difference of cadences in each chapters, it could not be used in the same cadences. From these two above reasons, the Mahājāti preaching and the ceremony on this is going to be perished or would be only in our remembers.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กุลนิจ คณะฤกษ์. (2542). “การศึกษาร่ายยาวมหาเวสสันดรชาดก พระนิพนธ์สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส.” วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร
มหาบัณฑิต ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
คณะสงฆ์วัดสีหไกรสร. (2521). มหาชาติ. กรุงเทพฯ: รุ่งเรืองธรรม.
จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2535). “พระบรมราชาธิบายเรื่องนิบาตชาดก” ใน ชาตกฏฺฐกถา. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เฉลิม มากนวล. (2518). การวิเคราะห์และเปรียบเทียบนิทานชาดกและนิทานอีสป. กรุงเทพฯ: กรมการฝึกหัดครู หน่วยศึกษานิเทศก์.
ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา. (2460). “มหาชาติคำหลวง.” ใน ตำนานเทศน์มหาชาติ. พระนคร: โรงพิมพ์ไทย.
ธนิต อยู่โพธิ์. (2514). ตำนานเทศน์มหาชาติและแหล่เครื่องมหาชาติ. พระนคร: โรงพิมพ์ศิวพร.
บุญมี แท่นแก้ว. (2547). ประเพณีและพิธีกรรมพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ :สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
พญาลิไทย. (2506). ไตรภูมิพระร่วง. พระนคร: โรงพิมพ์คุรุสภา.
พระครูวินัยธรมาณพ. (2548). เล่าความตามแหล่ในมหาเวสสันดรชาดก. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่งจำกัด.
พระพิมลธรรม (ชอบ อนุจารีมหาเถร). (2533). ปริทัศน์เวสสันดรชาดก. กรุงเทพฯ: โครงการมูลนิธิหอไตร.
พระมหาอำนาจ แสงศรี และ กุณฑีรา บุญเลี้ยง. (2548). เวสสันดรชาดกฉบับเล่าวิจารณ์เรื่องประกอบภาพ. กรุงเทพฯ: หจก.จิรัชการพิมพ์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่น.
เทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี, สมเด็จพระ. (2543). ทศบารมีในพุทธศาสนาเถรวาท. พิมพ์ครั้งที่ 4, กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมบัติ มั่งมีสุขศิริ. (2549). “หากพระเวสสันดรไม่ได้ประสูติกลางตลาด.” ดำรงวิชาการ 5, 1: 170-181.
สมปราชญ์ อัมมะพันธ์. (2536). ประเพณีและพิธีกรรมในวรรณคดีไทย. กรุงเทพฯ: โอ.เอส. พริ้นติ้ง เฮาส์.
สุภาพรรณ ณ บางช้าง. (2525). ประวัติวรรณคดีบาลีในอินเดียและศรีลังกา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมาลี ลิ้มประเสริฐ. (2550). “การศึกษาเรื่องอวทาน-กัลปลตาของเกษเมนทระ : ความสัมพันธ์ของเรื่องสุธน-กินรีกับวรรณคดีไทย.” วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาสันสกฤต ภาควิชาภาษาตะวันออก บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เสฐียรโกเศศ [นามแฝง]. (2508). ประเพณีเกี่ยวกับเทศกาลตรุษศารท. พระนคร: สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย.
หมวดภาษาไทย โรงเรียนสตรีวัดระฆัง. (2544). เทศน์มหาชาติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์บริษัท สหธรรมิก จำกัด.