การศึกษาเปรียบเทียบตัวสะกด และวรรณยุกต์ในภาษาไทจ้วงและปูอี้
คำสำคัญ:
จ้วง, ปู้อี, อักษรโรมัน, พินอิน, ลายสือดิบบทคัดย่อ
ภาษาที่ใช้อักษรไทโรมันที่สำคัญในประเทศจีนคือ ภาษาปู้อี และภาษาจ้วงสมัยใหม่ ความใกล้ชิดของภาษาและวัฒนธรรมจ้วงและปู้อี ที่อยู่ในกลุ่มภาษาไทที่ใช้อักษรโรมันเหมือนกันจึงสามารถศึกษาเปรียบเทียบหน่วยเสียง สระ พยัญชนะ และวรรณยุกต์ แสดงให้เห็นว่า สระไม่มีตัวสะกดสามารถเทียบกับแม่ ก กา และมีตัวพินอินของภาษาจีนเทียบได้ ส่วนสระมีเสียงท้ายตามด้วยตัวสะกดภาษาจ้วงและปู้อี มี 1) แม่เกย 2) แม่เกอว 3) แม่กน 4) แม่กง 5) แม่กม 6) แม่กบ 7) แม่กด 8) แม่กก เทียบได้กับมาตราตัวสะกดทั้ง 8 รวมทั้ง แม่ ก กา โดยภาษาจ้วงใช้ t (ท) ส่วนปู้อีใช้ d (ต) เป็นตัวสะกดแม่กด
เสียงวรรณยุกภาษาจ้วงและปู้อีใกล้เคียงกัน แต่มีบางเสียงไม่เหมือนกันคือ เสียงที่ 2 ส่วนเสียงที่ 4 แม้ว่าจะมีระดับเสียงต่างกัน แต่ถือได้ว่าเป็นเสียงย่อยของเสียงเอก ซึ่งทั้งสองเสียงเป็นเสียงที่มีอยู่ในภาษาไทยเช่นกัน และภาษาปู้อีมีเสียงวรรณยุกต์ 8 เสียง โดยเสียงที่ 7 ซ้ำกับเสียงที่ 3 และเสียงที่ 8 ซึ่งกับเสียงที่ 6 เหมือนว่า 7 (3) และ 8 (6) ของภาษาปู้อี คือ 8 (3) และ 9 (6) ที่อาจจะได้อิทธิพลจากภาษาจีนกวางตุ้งมากกว่าภาษาจีนกลาง
เอกสารอ้างอิง
กรรณิการ์ วิมลเกษม. (2549). ภาษาไทยถิ่นเหนือ. พิมพ์ครั้งที่ 2. ภาควิชาโบราณคดี สาขาวิชาภาษาตะวันออก มหาวิทยาลัยศิลปากร วังท่าพระ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์บริษัทธรรมสารจำกัด.
จุมพล ถาวรชอบ และเทวากร คำสัตย์. (มกราคม-มิถุนายน 2567). การศึกษาลักษณะทางกลสัทศาสตร์เสียงวรรณยุกต์ภาษาไทยของนักศึกษาชาวจีน สาขาวิชาภาษาไทย สถาบันผู่เจียงแห่งมหาวิทยาลัยอุตสาหกรรมนานกิงสาธารณรัฐประชาชนจีน. วารสารศิลปะศาสตร์ปริทัศน์. 19(1), น. 127-149.
ธัญญารัตน์ มะลาศรี และเว่ย จิ้งหรู. (2561). ลักษณะเด่นของอักษรกระดองเต่า. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา. 6(1), น. 77-92.
ปภาดา ทวีอักษรพันธ์. (มกราคม - มิิถุุนายน 2565). การศึกษาระบบเสียงภาษาจีนกวางตุ้งในประเทศไทย. วารสารวิิชาการภาษาและวััฒนธรรมจีน. 9(1), น. 231-248.
ปิยะวรรณ กลีบศรี. (2538). การเขียนพยัญชนะไทยด้วยอักษรโรมันสมัยรัตนโกสินทร์. วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตร์มหาบัณฑิต คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พจนี ศิริอักษรสาสน์. (2545). ภาษาถิ่นของไทย FL 323. มหาวิทยาลัยรามคำแหง. กรุงเทพ ฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พรทิพย์ เฉิดฉินนภา. (พฤศจิกายน 2546). การเปลี่ยนแปลงระบบการเขียนในสมัยรัตนโกสินทร์. วารสารวรรณวิทัศน์. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. ปีที่ 3, น. 7-30.
ยุทธพร นาคสุข. (มปป). เอกสารประกอบการสอนวิชา LCLG 597 อักษรไท (Tai Orthography). มหาวิทยาลัย มหิดล วิทยาเขตศาลายา. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.
เมชฌ สอดส่องกฤษ. (กรกฎาคม - ธันวาคม 2557). ภาษาปู้อี: ภาษาที่ใกล้ชิดกบภาษาไทยในประเทศจีน. วารสารกระแสวัฒนธรรม. 15 (28), 67–76.
__________. (กรกฎาคม - ธันวาคม 2558). ภาษาจ้วง: ภาษาไทในประเทศจีนตามทรรศนะของนักวิชาการจีน. วารสารกระแสวัฒนธรรม. 16 (30), 68–81.
วริษา กมลนาวิน. (กรกฎาคม - ธันวาคม 2546). การวิเคราะห์ระบบเสียงวรรณยุกต์ของชาวกรุงศรีอยุธยาจากเสียงเจรจาโขนและจินดามณี. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 3(2), น. 28-54.
วิภา จิรภาไพศาล. (2563). 13 มกราคม 2449 วันเกิด “โจวโหย่วกวง” นักภาษาศาสตร์ผู้ได้ชื่อว่า “บิดาระบบ พินอิน”. (ออนไลน์).
ศิลปวัฒนธรรม. สืบค้นเมื่อ 30 พฤศจิกายน 2567. จาก: https://www.silpa-mag.com/this-day-in-history/article_44043.
วิภาศรี จ้อยสูงเนิน. (2537). การแก้ไขการออกเสียงวรรณยุกต์ในภาษาไทยของนักเรียนระดับ 8 โรงเรียนนานาชาติ เชียงใหม่ โดยการแทนเสียงด้วยตัวอักษรอย่างมีระบบ. การค้นคว้าแบบอิสระ ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการสอนภาษาไทย มหาวิทยาลัยเขียงใหม่.เชียงใหม่ : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัย เชียงใหม่.
หลี่หมิงเสียน. (2020). พัฒนาการของตัวอักษรจีน. (ออนไลน์). อาศรมสยาม-จีนวิทยา, บริษัทซีพีออลล์จำกัด (มหาชน) และสมาคมปัญญาภิวัฒน์. สืบค้นเมื่อ 2 ธันวาคม 2567. จาก: https://www.arsomsiam .com/evolution-of-chinese-characters/.
Omniglot. (n. d.). Zhuang (Vahcuengh / Vaƅcueŋƅ / 話僮). (Online). Retrieved Nov. 30, 2024. from: https://www.omniglot.com/writing/zhuang.htm.
Peter Ladefoged. (2018). Chinese, Standard (Tone) “The tones of Standard Chinese”. (Online). UCLA Phonetics Lab Data, Index of languages. Nov. 30, 2024. from: https://phonetics. ucla.edu/vowels/chapter2/chinese/recording2.1.html
Tilman Aretz. (2018). “Hanyu Phinyin” A Guide to the Pronunciation and Romanization of Modern Chinese. (Pdf Online). A Wonderful Taiwan Forum publication. Retrieved Nov. 30, 2024. from: https://www.taiwan-database.net/PDFs/WTFpdf03.pdf. pp. 1-29.
Wai-Sum Lee and Eric Zee. (2003). Standard Chinese (Beijing). Journal of the International Phonetic Association. (Pdf online). International Phonetic Association. Printed in the United Kingdom. 33(1), pp.
-102. Retrieved Nov. 30, 2024. from: https:// www.cambridge.org/core/services/aop-cambridge-core/content/view/050A393A F2D3C325E3C6796FE8CA99A3/S0025100303001208a.pdf/standard_chinese _beijing .pdf.
Wang Dan and Zhang Xiancheng. (2016). Study on Zhuang People’s Cognitive Situation from the Perspective of Sawndip’s Semantic Component: Based on Animals and Plants Sawndip. Studies in Literature and Language, Canadian Academy of Oriental and Occidental Culture (CSCanada). 12(1), pp. 5-8.
Zee, Eric (1999), "Chinese (Hong Kong Cantonese)". (Pdf online). Handbook of the International Phonetic Association: A guide to the use of the International Phonetic Alphabet, Cambridge: Cambridge University Press. Retrieved Nov. 30, 2024. from: https://sail.usc.edu/~ lgoldste/General_Phonetics/Final_Project/Chinese.pdf. pp, 58-61.
