การสอนผู้สูงวัยในพระไตรปิฎก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การสอนผู้สูงวัยในพระไตรปิฎก โดยสังเคราะห์วิธีการสอนได้ 6 ประการคือ หลักการสอน เนื้อหาการสอน วิธีการสอน เทคนิคการสอน สื่ออุปกรณ์การสอน การประเมินผล โดยสามารถนำไปประยุกต์ใช้หลายประการ ได้แก่ 1) เข้าใจความแตกต่าง ผู้สูงวัยแต่ละท่านมีความแตกต่างกัน ต้องปรับวิธีการสอนให้เหมาะสมกับแต่ละบุคคล 2) เน้นการปฏิบัติ เน้นให้ผู้สูงวัยได้ฝึกปฏิบัติจริง เช่น การทำสมาธิ การฝึกสติ 3) สร้างบรรยากาศที่อบอุ่น สร้างบรรยากาศที่เป็นกันเองและเอื้อต่อการเรียนรู้ 4) ใช้สื่อที่หลากหลาย ใช้สื่อที่เหมาะสมกับผู้สูงวัย เช่น ภาพ รูปภาพ หรือเรื่องเล่า และ 5) ประเมินผลอย่างต่อเนื่อง ประเมินผลการเรียนรู้ของผู้สูงวัยอย่างสม่ำเสมอเพื่อปรับปรุงการสอน เหตุนั้น การสอนผู้สูงวัยตามแนวพระไตรปิฎกเป็นวิธีการที่เน้นการพัฒนาจิตใจและปัญญาของผู้เรียน โดยมีเป้าหมายเพื่อให้ผู้สูงวัยมีความสุขและมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น และยังเป็นการเตรียมความพร้อมในการเผชิญหน้ากับความตายอย่างสงบ
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ส่งมาขอรับการตีพิมพ์ในวารสารวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ จะต้องไม่เคยตีพิมพ์หรืออยู่ระหว่างการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อตีพิมพ์ในวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนจะต้องคำนึงถึงจริยธรรมการวิจัย ไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่นมาเป็นของตนเอง ซึ่งทางวารสารได้กำหนดความซ้ำของผลงานด้วยโปรแกรม CopyCat เว็บ Thaijo ในระดับ ไม่เกิน 25%
ในกรณีที่ บทความวิจัยมีกระบวนการวิจัยเกี่ยวข้องกับมนุษย์ ผู้นิพนธ์จะต้องส่งหลักฐานการรับรองจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์มาประกอบการลงตีพิมพ์ด้วยจึงจะได้รับการพิจารณาลงตีพิมพ์ในวารสาร
ผู้เขียนบทความจะต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์การเสนอบทความเพื่อตีพิมพ์ในวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ รวมทั้งระบบการอ้างอิงต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ โดยรวมทั้งทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์ และวารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์
References
กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2547). พระราชบัญญัติผู้สูงวัย พ.ศ. 2546. กรุงเทพมหานคร: เจ.เอส.การพิมพ์.
คณะกรรมการส่งเสริมและประสานงานผู้สูงวัยแห่งชาติ. (2545). แผนพัฒนาผู้สูงวัยแห่งชาติ ฉบับที่ 2 พ.ศ. 2545-2564. กรุงเทพมหานคร: สำนักนายกรัฐมนตรี.
คณะกรรมาธิการวิสามัญสวัสดิการผู้สูงวัยและการพัฒนาสังคม. (2534). ปัญหาผู้สูงวัยและแนวทางแก้ไข. กรุงเทพมหานคร: วุฒิสภา.
ชมพูนุท พรหมภักดิ์. (2556). การเข้าสู่สังคมผู้สูงวัยของประเทศไทย Aging society in Thailand. สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. 3(16). 1.
ทิศนา แขมมณี. (2560). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีรวัส บำเพ็ญบุญบารมี. (2550). แนวคิด ทฤษฎี หลักธรรม : ศึกษาจากคัมภีร์พระไตรปิฎก อรรถกถา ฎีกาตลอดจนคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
บรรลุ ศิริพานิช. (2534). เวชศาสตร์ผู้สูงวัย. กรุงเทพมหานคร: เกษมสุวรรณ.
บุษยมาส สินธุประมา. (2539). สังคมวิทยาความสูงวัย. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยพายัพ.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2564). พุทธวิธีในการสอน. ครั้งที่ 26. กรุงเทพมหานคร: ผลิธัมม์.
พระราชวรมุนี. (2528). ปรัชญาการศึกษาไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.
พุทธทาสภิกขุ. (2539). ธรรมะสำหรับผู้สูงวัย. กรุงเทพมหานคร: สุขภาพใจ.
ศศิพัฒน์ ยอดเพชร. (2544). สวัสดิการผู้สูงวัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2549). ผู้สูงวัยกับการทำงาน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สุรกุล เจนอบรม. (2534). วิทยาการผู้สูงวัย. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาการศึกษานอกโรงเรียน คณะครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
G.M. Barrow & P.A. Smith. (1979). Aging, Ageism and society. Paul, Minn.: West.
J.E. Anderson. (1971). Teaching and learning, In W.T. Donahuc. Education for later maturity. New York: Whiteside.