Tai Lue and Theravada Buddhism in China (Sipsongbanna): History and Development
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aims to study the development and history of Theravada Buddhism among the Tai Lue people in Sipsongbanna. By using the study of documents Related research Interviews from the real area Including participant observation in the study area. The results of the study found that Sipsongbanna is a land with the Tai Lue ethnic group, which is classified in the Tai Kadai language family. Including being an ethnic group that believes in Theravada Buddhism. Since Lanka came to influence the land of Sukhothai and spread to Wat Pa Daeng along with the Lankan sect of Wat Pa Daeng. This caused Buddhism to spread to the Tai Lue ethnic group in China and has continued to be inherited until the present. The importance of Theravada Buddhism is the ethnic group among the Tai Lue brothers. This makes Buddhism blend with indigenous concepts and Northern Tai identity, using chants and using language to communicate among the Tai Lue group themselves. and Chinese groups in the case of Chinese religious people.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
จารุวรรณ พรมวัง. (2536). การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมบางประการของชาวไทลื้อ. (ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
จีรพันธ์ จันทร์แดง และ ระวิวรรณ โอฬารรัตน์มณี. (2559). จากนอกสู่ใน: ลักษณะของเรือนและที่ว่างในเรือนไทลื้อในเมืองล่า สิบสองปันนา. วารสารวิชาการ การออกแบบสภาพแวดล้อม, 3(2), 101-121.
ฉลอง สุขทอง (2553). รอยไทยในสิบสองปันนา. วารสารศิลปะและวัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำมูล, 5(2553), 76-82.
ฉวีวรรณ ว่องเจริญกุล และ เมชฌ สอดส่องกฤษ. (2557). ชนกลุ่มน้อยเผ่าไต : พี่น้องเผ่าไทในสิบสองปันนา สาธารณรัฐประชาชนจีน. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 15(27), 51-64.
ณัชชา เลาหศิรินาถ. (2541). สิบสองพันนา: รัฐจารีต. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธนิก หมื่นคำวัง และ เกรียงไกร เกิดศิร. (2563). แบบแผนของเรือนพื้นถิ่นไทลื้อ: ทิศทาง การจัดวางพื้นที่ และลำดับศักดิ์ของพื้นที่ หมู่บ้านหุม เมืองมาง สิบสองปันนา ประเทศจีน. Journal of Architectural/Planning Research and Studies, 17(2), 59-78.
บุญช่วย ศรีสวัสดิ์. (2557). ไทยสิบสองปันนา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ศยาม.
พระมหาบุญไทย ปุญญามโน. (2552). พระพุทธศาสนาเถรวาทและศิลปวัฒนธรรมสิบสองปันนา. สืบค้น 3 มกราคม 2566. จาก https://www.cybervanaram.net/2009-12-17-14-43-37-13/11-2010-02-03-14-54-51.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร (อบอุ่น). (2549). การศึกษาองค์ความรู้และภูมิปัญญาท้องถิ่นที่ปรากฏในวรรณกรรมพระพุทธศาสนาเรื่องอานิสงส์และคัมภีร์ที่ใช้เทศน์ในเทศกาลต่างๆ ของล้านนา. (พุทธศาสตรดุษฎีบัญฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
ยรรยง จิระนคร. (2541). ประวัติศาสตร์สังคมและวัฒนธรรมสิบสองปันนา (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
ลู่ หยาง, ภานุ สรวยสุวรรณ และ ชูศักดิ์ สุวิมลเสถียร. (2566). นวกิจสุนทรียะ : สัมพันธบทการอนุรักษ์และเผยแพร่คุณค่าในจิตรกรรมฝาผนัง พุทธศาสนาวัดมั่นไจ่หลง สิบสองปันนา. วารสารวิจัยราชภัฎกรุงเก่า, 10(3), 40-54.
วนิดา พึ่งสุนทร. (2533). เรือนไตลื้อในสิบสองปันนา. วารสารหน้าจั่ว, 10(2533), 12-36.
วสันต์ ปัญญาแก้ว. (2550). เสียงไตลื้อ การเดินทาง/เคลื่อนที่ของพลเมืองลื้อ สิบสองปันนา. วารสารสังคมศาสตร์, 19(2), 194-233.
ศิโรดม เสือคล้าย. (2558). การศึกษาเปรียบเทียบพัฒนาการของวิหารไทลื้อ ระหว่างกรณีศึกษาในเมืองน่าน ประเทศไทย กับกรณีศึกษา ในแคว้นสิบสองปันนา มณฑลยูนนาน สาธารณรัฐประชาชนจีน. วารสารวิชาการ AJNU ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร, 6(1), 1-13.
สุมิตรา สุรรัตน์เดชา. (2554). กรณีศึกษาเปรียบเทียบชนชาติไทลื้อในสิบสองปันนาและจังหวัดน่าน :หนทางสู่การท่องเที่ยวที่ยั่งยืน (รายงานการวิจัย). นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.
เสมอชัย พูลสุวรรณ. (2555). พุทธศิลป์ในบริบทความหลากหลายทางชาติพันธุ์. สืบค้น 3 มกราคม 2566. จาก http://socanth.tu.ac.th/wp-content/uploads/2014/12/JSA-31-2-seminar-report.pdf
องค์ สุริยเมฆะ. (2558). สถานภาพการศึกษาชาติพันธุ์ไทลื้อ ตั้งแต่ พ.ศ. 2480-2540. วารสารรามคำแหง ฉบับมนุษยศาสตร์, 34(1), 127-144.
อิสริยาภรณ์ แสงปัญญา. (2562). ภาพสะท้อนวิถีชีวิตด้านสังคมของชาวไทสิบสองปันนาจากสุภาษิตไทลื้อ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่, 1(1), 124-143.
DAO LI. (2561). การศึกษาวัฒนธรรมไทลื้อด้านศาสนา ที่เมืองเชียงรุ่ง จังหวัดสิบสองปันนา สาธารณรัฐประชาชนจีน. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 10(1), 162-174.
DMC.TV. (2556). สิบสองปันนาดินแดนแห่งพระพุทธศาสนา. สืบค้น 3 มกราคม 2566. จาก https://www.dmc.tv/pages/latest_update/20130410
GUANGJIAO YU, อุเทน ลาพิงค์ และ พระมหาวิเศษ ปญฺญาวชิโร. (2565). การประยุกต์ใช้หลักฆราวาสธรรมในการครองเรือนของชาวไทลื้อ ในเขตปกครองตนเองสิบสองปันนา สาธารณรัฐประชาชนจีน. วารสารปณิธาน, 18(1), 235-258.