การวิเคราะห์ภาพลักษณ์และขีดความสามารถในการแข่งขันของอุตสาหกรรมฮาลาลไทย: กรณีศึกษาภาคการท่องเที่ยวและบริการ
คำสำคัญ:
การพัฒนาเศรษฐกิจ, การท่องเที่ยวมุสลิม, มาตรฐานฮาลาล, อุตสาหกรรมฮาลาลบทคัดย่อ
การวิจัยเรื่อง “การวิเคราะห์ภาพลักษณ์และขีดความสามารถในการแข่งขันของอุตสาหกรรมฮาลาลไทย: กรณีศึกษาภาคการท่องเที่ยวและบริการ” มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) วิเคราะห์ภาพลักษณ์ปัจจุบันของอุตสาหกรรมฮาลาลไทย (2) ศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อภาพลักษณ์ในมิติการท่องเที่ยวและบริการ และ (3) เสนอแนวทางการพัฒนาภาพลักษณ์ของอุตสาหกรรมฮาลาลไทยให้มีความยั่งยืน การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ (Quantitative Research) ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่างจำนวน 385 คน ซึ่งคำนวณจากสูตรของ Yamane (1967) โดยกลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยนักท่องเที่ยวและผู้บริโภคที่มีประสบการณ์เกี่ยวข้องกับสินค้าและบริการฮาลาลในประเทศไทย การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนา (Descriptive Statistics) และการวิเคราะห์การถดถอยพหุ (Multiple Regression Analysis)
ผลการวิจัยพบว่า ภาพลักษณ์ของอุตสาหกรรมฮาลาลไทยอยู่ในระดับมาก (ค่าเฉลี่ย = 4.12) โดยด้านที่ได้รับคะแนนสูงสุดคือความน่าเชื่อถือของมาตรฐานการรับรองฮาลาลและคุณภาพของสินค้าและบริการ ปัจจัยที่มีผลต่อภาพลักษณ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ได้แก่ คุณภาพการบริการ การสื่อสารทางการตลาด และสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับมุสลิม ซึ่งล้วนมีอิทธิพลเชิงบวกต่อการสร้างภาพลักษณ์ของอุตสาหกรรมฮาลาลไทย แนวทางการพัฒนาภาพลักษณ์ที่ได้จากการวิจัยประกอบด้วย 4 ด้านสำคัญ ได้แก่ (1) การสร้างแบรนด์ “Halal Thailand” ให้มีเอกลักษณ์ชัดเจน (2) การยกระดับมาตรฐานการบริการและคุณภาพบุคลากร (3) การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานและสิ่งอำนวยความสะดวกที่เหมาะสมกับนักท่องเที่ยวมุสลิม และ (4) การส่งเสริมความร่วมมือระหว่างภาครัฐ เอกชน และชุมชนอุตสาหกรรมฮาลาลไทยมีศักยภาพสูงในการแข่งขันในตลาดโลก หากได้รับการพัฒนาเชิงกลยุทธ์อย่างต่อเนื่อง ทั้งด้านคุณภาพ มาตรฐาน และภาพลักษณ์ จะสามารถสร้างความเชื่อมั่นและเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันของประเทศได้อย่างยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2566). รายงานสรุปสถานการณ์การท่องเที่ยวและแนวทางการส่งเสริมตลาดนักท่องเที่ยวมุสลิม ปี 2566. กองกลยุทธ์การตลาด.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2567). แผนยุทธศาสตร์การส่งเสริมและพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวสำหรับนักท่องเที่ยวมุสลิม (พ.ศ. 2567–2570). กองวางแผนการตลาดไทย.
คณะกรรมการกลางอิสลามแห่งประเทศไทย. (2565). มาตรฐานฮาลาลไทยและแนวทางการตรวจรับรองสถานประกอบการ. ฝ่ายกิจการฮาลาล.
ชญานี โยธาสมุทร, พยอม ธรรมบุตร, เสรี วงษ์มณฑา, และ กาญจน์นภา พงศ์พนรัตน์. (2565). ศักยภาพเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวฮาลาลตลาดนักท่องเที่ยวมุสลิมในกรุงเทพมหานคร ประเทศไทย. วารสารวิชาการเซาธ์อีสท์บางกอก (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 8(2), 64–80.
สถาบันมาตรฐานฮาลาลแห่งประเทศไทย. (2566). รายงานประจำปี 2566: ทิศทางการขับเคลื่อนฮาลาลไทยสู่ตลาดโลก. สำนักงานคณะกรรมการกลางอิสลามแห่งประเทศไทย.
Alzeer, J., Rieder, U., & Abou Hadeed, K. (2018). Rational and practical aspects of Halal and Tayyib in the context of food safety. Trends in Food Science & Technology, 71, 264–267.
Anwar, M. M. (2025). Halal fashion insights: Understanding brand dynamics in consumer perception. Journal of Islamic Marketing. Advance online publication.
Azam, M. S. E., & Abdullah, M. A. (2020). Global halal industry: Realities and opportunities. IJIBE (International Journal of Islamic Business Ethics), 5(1), 47–59.
Battour, M., & Ismail, M. N. (2016). Halal tourism: Concepts, practises, challenges and future. Tourism Management Perspectives, 19, 150–154.
CrescentRating & Mastercard. (2023). Global Muslim Travel Index (GMTI) 2023.
Fischer, J., & Jammes, J. (Eds.). (2019). Muslim piety as economy: Markets, meaning and morality in Southeast Asia. Routledge.
Hamida, G., & Zaki, I. (2020). Potensi penerapan prinsip syariah pada sektor kepariwisataan Kota Batu. Jurnal Ekonomi Syariah Teori Dan Terapan, 7(1), 70–86.
Hasan, S., Latif, H., Malik, Y., & Mohammed, S. (2018). An inclusive ethical economy: State of the global Islamic economy report 2018/19. Dubai Islamic Economy Development Centre; Thomson Reuters; Dinar Standard.
Kotler, P., & Keller, K. L. (2016). Marketing management (15th ed.). Pearson.
Noor, N. (2025). A closer look at halal brand image: Systematic review and future directions. Journal of Islamic Marketing. Advance online publication.
Parasuraman, A., Zeithaml, V. A., & Berry, L. L. (1988). SERVQUAL: A multiple-item scale for measuring consumer perceptions of service quality. Journal of Retailing, 64(1), 12–40.
Riaz, M. N., & Chaudry, M. M. (Eds.). (2018). Handbook of halal food production. CRC Press.
Suharko, S., Khoiriati, S. D., Krisnajaya, I., & Dinarto, D. (2018). Institutional conformance of Halal certification organisation in Halal tourism industry: The cases of Indonesia and Thailand. Tourism: An International Interdisciplinary Journal, 66(3), 334–348.
Teng, H. Y. (2019). Residents’ perceptions of tourism conflict with Chinese tourists: Does economic dependence matter? Asia Pacific Journal of Tourism Research, 24(9), 978–991.
Vogler, R. (2026). Tourism policy. In V. Ratten (Ed.), International encyclopedia of business management (1st ed., pp. 611–616). Academic Press.
Wang, L., & Yotsumoto, Y. (2019). Conflict in tourism development in rural China. Tourism Management, 70, 188–200.
Yamane, T. (1967). Statistics: An introductory analysis (2nd ed.). Harper and Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 Internatinal Islamic College Bangkok, Krik University
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
วารสารที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธ์ของวิทยาลัยนานาชาติอิสลามกรุงเทพ มหาวิทยาลัยเกริก
ข้อความที่ปรากฎในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับวิทยาลัยนานาชาติอิสลามกรุงเทพ และคณาจารย์ท่านอื่น แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียน
