อำนาจของอังกฤษในการควบคุมจำกัดอุปทานยางกับความขัดแย้งในผลประโยชน์ของอุตสาหกรรมรถยนต์สหรัฐหลังสงครามโลกครั้งที่1

บทคัดย่อ

ปลายศตวรรษที่19 อังกฤษได้นำยางพาราจากบราซิลมาปลูกในพื้นที่อาณานิคมมาลายู จนทำให้เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้กลายเป็นแหล่งวัตถุดิบยางพาราที่ใหญ่ของโลกในช่วงต้นศตวรรษที่20 ซึ่งก่อนนี้อุตสาหกรรมรถยนต์ของยุโรปและสหรัฐอเมริกาต้องพึ่งพายางธรรมชาติจากบราซิล ต่อมาเมื่ออุตสาหกรรมรถยนต์ยุโรปและสหรัฐอเมริกาขยายตัวในต้นศตวรรษที่20 ทำให้อังกฤษเห็นโอกาสของกำไรจากพืชเศรษฐกิจชนิดนี้จึงได้ส่งเสริมปลูกยางพาราเป็นจำนวนมากในอาณานิคมของอังกฤษ แต่ต่อมาหลังสงครามโลกครั้งที่1 เมื่อยางพารามีมากเกินความต้องการนำไปสู่ราคาตกต่ำ เพราะอุตสาหกรรมผลิตรถยนต์ในยุโรปได้รับความเสียหายอย่างมากในช่วงสงครามโลกครั้งที่1 แต่อุตสาหกรรมการผลิตรถยนต์ในสหรัฐอเมริกามีการเติบโตและขยายตัว และช่วงเวลาดังกล่าวอุตสาหกรรมรถยนต์สหรัฐอเมริกาเป็นผู้บริโภควัตถุดิบยางพารารายใหญ่จากอาณานิคมอังกฤษถึง75% อุตสาหกรรมรถยนต์สหรัฐได้ประโยชน์จากการที่ปริมาณยางพารามีล้น และถือเป็นความมั่นคงด้านวัตถุดิบที่จะลำเลียงป้อนให้อุตสาหกรรมรถยนต์ของสหรัฐอเมริกา เมื่อราคายางพาราตกต่ำทำให้อังกฤษและรัฐบาลของอาณานิคมได้ออกมาตรการ Stevenson Restriction เพื่อควบคุมการส่งออกอุปทานยางพารา ส่งผลให้อุตสาหกรรมรถยนต์ของสหรัฐเกิดความขัดแย้งในผลประโยชน์ ระหว่างอุตสาหกรรมรถยนต์กับผู้ผลิตวัตถุดิบยางพารา ส่งผลทำให้ Ford Motor Company ได้ไปลงทุนปลูกยางในประเทศบราซิล 2.5 ล้านเอเคอร์ และ Harvey S. Firestone ได้ลงทุนปลูกยางในประเทศไลบีเรีย 1 ล้านเอเคอร์ การลงทุนสร้างสวนยางพาราขนาดใหญ่ของ Ford Motor Company และ Harvey S. Firestone ต่างก็ไม่ประสบความสำเร็จในการปลูกยางเพราะการลงทุนในพื้นที่ขนาดใหญ่ถึง 1 ล้านเอเคอร์นั้น การบริหารจัดการพบอุปสรรคมากมาย ซึ่งแตกต่างกับการปลูกยางในอาณานิคมมาลายูของอังกฤษ ที่มีลักษณะเป็นหุ้นส่วนแบ่งผลประโยชน์ทางธุรกิจกับพ่อค้าชาวจีนในท้องถิ่น