กระบวนการจัดการเรียนการสอนด้วยเกษตรวิถีพุทธ

Main Article Content

บุญญาธิการ รอดคำ
บุญเชิด ชำนิศาสตร์
พระสุรชัย สุรชโย

บทคัดย่อ

กระบวนการจัดการเรียนการสอนด้วยเกษตรวิถีพุทธ มีหลักการสำคัญที่เน้นการลงมือปฏิบัติจริง เพื่อให้ผู้เรียนได้เรียนรู้จากประสบการณ์ตรง เกิดทักษะและนำความรู้ไปประยุกต์ใช้แก้ปัญหาในชีวิตจริงโดยครูมีบทบาทสำคัญในการสาธิตและฝึกปฏิบัติให้ผู้เรียนได้ปฏิบัติซ้ำๆ จนเกิดความชำนาญ และมีวัตถุประสงค์หลัก คือ 1) ด้านจิตใจ ส่งเสริมให้ผู้เรียนมีความเป็นอิสระ มีจิตสำนึกที่ดี และรู้จักพึ่งพาตนเอง 2) ด้านสังคม ส่งเสริมความร่วมมือช่วยเหลือกันในชุมชน 3) ด้านทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม สอนให้รู้จักใช้และดูแลทรัพยากรธรรมชาติอย่างคุ้มค่า 4) ด้านเทคโนโลยี ส่งเสริมให้ผู้เรียนนำเทคโนโลยีมาประยุกต์ใช้ในงานเกษตร และ 5) ด้านเศรษฐกิจ เน้นการลดรายจ่าย เพิ่มรายได้ และความพอเพียงในการดำรงชีวิต สรุปโดยรวมได้ว่า การจัดการเรียนการสอนด้วยเกษตรวิถีพุทธ ไม่เพียงแต่สอนทักษะทางการเกษตร แต่ยังมุ่งเน้นการพัฒนาผู้เรียนให้เป็นคนดี มีความรู้ความสามารถและสามารถดำรงชีวิตได้อย่างมีความสุข โดยสอดคล้องกับหลักการพัฒนาที่ยั่งยืน ทั้งในด้านเศรษฐกิจ สังคมและสิ่งแวดล้อม

Article Details

How to Cite
รอดคำ บ. ., ชำนิศาสตร์ บ. ., & สุรชโย พ. . (2024). กระบวนการจัดการเรียนการสอนด้วยเกษตรวิถีพุทธ. วารสารการบริหารการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์, 2(1-2), 90–97. สืบค้น จาก https://so16.tci-thaijo.org/index.php/JEAHS/article/view/772
บท
บทความวิชาการ

References

ชนะ วันหนุน. (2564). แนวความคิดในการจัดการเรียนการสอนวิชาเกษตร. แหล่งที่มา http://158.108.70.5/emagazine/ emagazine1/agriculture.html สืบค้นเมื่อ 10 ต.ค. 2564.

ทิศนา แขมมณี. (2551). 14 วิธีสอนสำหรับครูมืออาชีพ. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปภาวรา ประเสริฐ. (2564). แนวทางการจัดการเรียนการสอนแบบ Active Learning. แหล่งที่มา https://www.sesao30. go.th/ สืบค้นเมื่อ 10 ต.ค. 2564.

พระเทพรัตนมุนี (สายพงศ์อโนมปญฺโญ/กองสินธุ์). (2559). การเกษตรแนวพุทธเพื่อแก้ปัญหาเศรษฐกิจชุมชน. วารสารปัญญาปณิธาน. 1(2). 34-47.

พระเทพรัตนมุนี (สายพงศ์ อโนมปญฺโญ/กองสินธุ์), พระมหาบาง เขมานนฺโท, พระครูสุธีคัมภีรญาณ และ ประยูร แสงใส. (2557). การเกษตรแนวพุทธเพื่อแก้ปัญหาเศรษฐกิจชุมชน. วารสารช่อพะยอม. 25(1). 53-64.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตโต). (2548). การเผยแผ่เชิงรุก. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมยศ ต่ายแก้ว. (2551). การยึดผู้เรียนเป็นศูนย์กลางและการประเมินตามสภาพจริง. เชียงใหม่: โรงพิมพ์แสงศิลป์.

อาภรณ์ ใจเที่ยง. (2553). หลัการสอน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.

Hilgard E.R. & G.H Brower. (1974). Theories of Learning. 4 ed. New York: Applotoncentury.