The paradigm of educational administration based on the Tri-Sikkha (Threefold Learning) Approach
Main Article Content
Abstract
This article aims to present the management paradigm of educational institutions based on the Tri-Sikha principle. The results of the study found that: The educational administration paradigm is a very important concept in determining the direction and format of education management, especially in the context of Thailand, which has a strong cultural foundation and Buddhist beliefs. The main idea of this paradigm is to integrate Buddhist principles with modern administration, focusing on the holistic development of learners, not only in terms of academics, but also in terms of behavioral, mental, and intellectual development. This paradigm has changed with the times, from focusing on control and command to focusing on participation and developing the potential of personnel. In addition, it must also adapt to cope with the challenges of the globalization era and the digital revolution. However, the implementation of this paradigm in practice is still challenging, especially in adapting it to suit the context of each educational institution and integrating Buddhist principles with teaching and learning in general subjects. In the future, the trend of this paradigm will focus on developing skills necessary for the 21st century, along with cultivating morality and ethics, in order to produce graduates with both knowledge and morality, who can effectively adapt and cope with changes in the world. In summary, the educational administration paradigm in line with Buddhist principles aims to create a balance between academic development and moral development, in order to produce graduates with quality and become an important force in the development of the country.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (2541). คู่มือการปฏิบัติงานโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2562). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2553 และ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2562. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
จันทรานี สงวนนาม. (2545). ทฤษฎีและแนวปฏิบัติในการบริหารสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: บุ๊คพอยท์.
ทวีศักดิ์ ทองทิพย์. (2560). การบริหารสถานศึกษาโดยใช้หลักไตรสิกขาของโรงเรียน วัดพระพุทธบาทเขากระโดง อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารมหาจุฬาคชสาร, 8(1), 22-31.
บูรชัย ศิริมหาสาคร. (2547). เทคนิคการจัดการเรียนการสอนเพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะที่พึงประสงค์. กรุงเทพฯ: บุ๊คพอยท์.
ปรีชา กันธิยะ. (2551). ครูพระสอนศีลธรรม การพัฒนารูปแบบการบริหารโรงเรียนที่พระมีส่วนร่วมในการสอนศีลธรรม. วารสารวัฒนธรรมไทย, 47(12), 41-44.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2555). การบริหารงานวิชาการ. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2532). การศึกษาที่สากลบนพื้นฐานแห่งภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ: โครงการตำราและเอกสารทางวิชาการ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พระเทพโสภณ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2546). ทิศทางการศึกษาไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2546). บทบาทของสถาบันพระพุทธศาสนากับการจัดการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี.
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตโต). (2552). วิธีบูรณาการพระพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ไทยรายวันการพิมพ์.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). การพัฒนาการแบบองค์รวมของเด็กไทย. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2542). พุทธธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). พุทธวิธีในการสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2553). จะพัฒนาคนกันได้อย่างไร. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระมหาจรรยา สุทฺธิญาโณ. (2546). บทบาทของสถาบันพระพุทธศาสนากับการปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดีการพิมพ์.
พระมหาจำเริญ ปะการะโพธิ์. (2543). การดำเนินงานโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา จังหวัดขอนแก่น. (การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).
พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2528). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
พระสมบูรณ์ วิลา. (2544). ปัญหาการปฏิบัติงานของโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา จังหวัดนครพนม. (การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).
พระอธิการสกายแลบ ธมฺมธโร (นามโท). (2561). การบริหารสถานศึกษาตามหลักไตรสิกขาในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชัยภูมิเขต 1. (พุทธศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย).
ฟื้น ดอกบัว. (2542). พระพุทธศาสนากับคนไทย. กรุงเทพฯ: โสภณการพิมพ์.
ภูริสา ปราบริปู. (2535). ปัญหาการบริหารงานของโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา ตามทัศนะของผู้บริหาร ผู้สอน และผู้เรียน. (การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร).
มหาวิทยาลัยมหาจุฬางกรณราชวิทยาลัย. (2547). โรงเรียนวิถีพุทธ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬางกรณราชวิทยาลัย. (2554). คู่มือการประกันคุณภาพการศึกษาภายในระดับอุดมศึกษา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เมธี ปิลันธนานนท์. (2525). การบริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์พิทักอักษร.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2552. กรุงเทพฯ: นานมีบุคส์ พับลิเคชั่นส์.
ศศิวิมล ศรีสนธ์ และ กฤตยากร ลดาวัลย์. (2566). การบริหารงานวิชาการตามหลักไตรสิกขาของผู้บริหารสถานศึกษาสังกัดสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาร้อยเอ็ด เขต 2. วารสารพุทธปรัชญาวิวัฒน์, 7(2), 338-349.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2548). วัดสระเรียง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช การจัดการศึกษาพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษาดีเด่น. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดีการพิมพ์.
เสฐียรพงษ์ วรรณปก. (2542). พุทธวิธีการสอนจากพระไตรปิฎก. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
แสง จันทร์งาม. (2540). วิธีสอนของพระพุทธเจ้า. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.