ปัจจัยที่ส่งผลต่อการท่องเที่ยวในพื้นที่เขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออกของนักท่องเที่ยวชาวกรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาข้อมูลทั่วไปเกี่ยวกับปัจจัยลักษณะประชากรศาสตร์ และพฤติกรรมการท่องเที่ยวในพื้นที่เขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออกของคนกรุงเทพมหานคร (2) ศึกษาระดับความสำคัญตามปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดสำหรับการท่องเที่ยวในพื้นที่เขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออกของคนในกรุงเทพมหานคร และ (3) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยลักษณะประชากรศาสตร์ และปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดสำหรับการท่องเที่ยวในพื้นที่เขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออกของคนกรุงเทพมหานคร การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถามแบบมีโครงสร้าง สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และมาตราส่วนประเมินค่าของลิเคอร์ท รวมถึงสถิติเชิงอนุมาน ได้แก่ t-test F-test และการทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยตัวแปรรายคู่วิธีการของฟิชเชอร์ ผลการศึกษาพบว่า 1) ผู้ตอบแบบสอบถามส่วนมากเดินทางมาท่องเที่ยวในจังหวัดชลบุรีมากที่สุด โดยแหล่งท่องเที่ยวที่ได้รับความสนใจ คือ ชายหาด สถานที่พัก คือ โรมแรม/รีสอร์ท ไม่เกิน 4 ดาว ช่วงเวลาที่เลือกเดินทางมา คือ วันเสาร์-อาทิตย์ ระยะเวลาที่ใช้ในการท่องเที่ยว คือ 1-2 คืน จำนวนการเดินทางมาท่องเที่ยวคือ 2-3 ครั้งต่อปี ค่าใช้จ่ายในการเดินทางมาท่องเที่ยว คือ 5,001 – 8,000 บาทต่อครั้ง โดยส่วนมากจะกลับมาท่องเที่ยวในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออกอีก และ 2) ผู้ตอบแบบสอบถามให้ระดับความสำคัญปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดด้านผลิตภัณฑ์ ด้านราคา ด้านช่องทางการจัดจำหน่าย ด้านกายภาพ และด้านกระบวนการ มากที่สุด 3) นอกจากนี้ปัจจัยลักษณะประชากรศาสตร์ยังส่งผลต่อการให้ระดับความสำคัญปัจจัยส่วนประสมทางการตลาด โดยปัจจัยประชากรศาสตร์ที่ส่งผลให้ระดับความสำคัญต่อปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดที่แตกต่างกันมากที่สุด คือ อาชีพ และสถานภาพ ที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 โดยภาครัฐจึงควรพัฒนาสิ่งอำนวยความสะดวกที่ตอบโจทย์กลุ่มคนทำงาน โดยจัดให้มี จุดชาร์จไฟ สำหรับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในแหล่งท่องเที่ยว เช่น Wi-Fi ความเร็วสูง และพื้นที่ทำงานสำหรับผู้ที่ยังต้องทำงานระหว่างท่องเที่ยว หรือ จัดตั้ง “ศูนย์ช่วยเหลือนักท่องเที่ยว” โดยมีเจ้าหน้าที่หญิงประจำเพื่อเพิ่มความอุ่นใจให้กลุ่มที่เดินทางคนเดียว โดยเฉพาะผู้หญิง/ผู้หย่าร้าง ส่วนภาคเอกชน ควรลงทุนในที่พักขนาดเล็กที่มาตรฐานไม่เกิน 4 ดาว เข้าถึงง่าย มีบริการสำหรับนักท่องเที่ยวคนเดียว เช่น รถรับ-ส่ง 24 ชั่วโมง เพิ่มความปลอดภัยสำหรับผู้เดินทางคนเดียว โดยเฉพาะผู้หญิง เช่น ห้องพักหญิงล้วน, กล้องวงจรปิด, แสงสว่างเพียงพอ, พนักงานหญิงให้บริการ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กชกร จุลศิลป์. (2561). กลยุทธ์การจัดการการตลาดเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอาหารของนักท่องเที่ยวชาวไทยในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. (ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สถาบันบัณฑิตบริหารศาสตร์).
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2567). สถิติด้านการท่องเที่ยว. สืบค้นจาก https://www.mots.go.th/news/category/758.
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และ สำนักงานคณะกรรมการดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). การเดินทางท่องเที่ยวจากการเคลื่อนที่โทรศัพท์. สืบค้นจาก https://dtac.co.th/mobility-data/dashboard/?srsltid=AfmBOoqSmvxzQSzNOBNFp3NRClb33AR0CNSjSifHN0STGURM-y8c-Kn0.
ชนินทร์ เก่งกล้า และ ธิติมีปลื้ม. (2555). พฤติกรรมของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อสถานที่ท่องเที่ยวในเขตจังหวัดเพรชบุรี. (บริหารธุรกิจบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
พิชาวีร์ ศักดิ์ทวีพิชากุล. (2554). การตัดสินใจต่อการท่องเที่ยวในประเทศไทยของประชาชนในกรุงเทพมหานคร. (บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยรามคำแหง).
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2567). ผลิตภัณฑ์มวรวมรายจังหวัด. สืบค้นจาก https://www.nesdc.go.th/main.php?filename=gross_regional.
Cochran, W. G. (1977). Sampling Techniques. (3rd ed). New York: John Wiley & Sons.