What The Fuck?: The Hermit Who Eats The Varanus, King Rama 5 At Bang Hia, and The Guidelines for Developing “The Varanus” Into An Economic Animal
Main Article Content
Abstract
The purpose of this article is to write “Varanus” to reflect Varanus in the dimensions of the facts that appear. both in terms of concepts, beliefs, and phenomena that have occurred the destination is information for developing the “Varanus” into an economic animal that can gain both value and the value that arises from maximum utilization Using study methods from documents and research, observation and interviews, data were collected and written in essays in the form of academic articles. The results of the study concluded that Varanus are animals that have developed a history of being animals that has spanned thousands of years. In Buddhist scriptures, this type of animal is mentioned. as a comparative lesson It also reflects that this animal's meat is edible. And it can be food too. Or in the context of Thai society. It's an impolite word. Until the King of Thailand. The name was changed based on the Pali language. Changed from Bang Hia It is the residence of monks like Luang Por Pan. Bang Hia Temple is a Mongkol Kothawas temple. or the habitat of this type of animal Including when surveying many research studies, it gives guidelines for developing such animals into economic animals. Because it is easy to grow and is durable in the natural environment to promote systematic farming Develop quality, study the utilization of leather, flesh, and blood and find market sources for distribution to eventually become popular products. Until it becomes an economic animal according to the desired goal.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงมหาดไทย. (2565). “พระราชกฤษฎีกาเปลี่ยนนามอำเภอและตำบลบางแห่ง พุทธศักราช 2483”. ราชกิจจานุเบกษา. 57: 263–267. 30 กรกฎาคม 2483. สืบค้น 31 ตุลาคม 2565. จาก http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2483/A/263.PDF.
กระทรวงมหาดไทย. (2565). ประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง ยุบกิ่งอำเภอ เปลี่ยนชื่อและย้ายอำเภอกับโอนตำบล”. ราชกิจจานุเบกษา. 47: 226–228. 19 ตุลาคม 2473. สืบค้น 31 ตุลาคม 2565. จาก http:/www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2473/A/226.PDF.
กฤษฎา พรหมเวค และ สิงห์ สิงห์ขจร. (2564). จากตัวเงินตัวทองสู่สัตว์เศรษฐกิจ เรื่องจริงหรือเพ้อเจ้อ. วารสารทหารพัฒนา, 45(2), 81-92.
กฤษณ์ ทองเลิศ และ ณชรต อิ่มณะรัญ. (2562). การสื่อความหมายความอุดมสมบูรณ์ผ่านภาพกามวิสัยในภาพจิตรกรรมฝาผนังวัดหน้าพระธาตุ จังหวัดนครราชสีมา. วารสารนิเทศศาสตรปริทัศน์, 23(2), 98-113.
จักริน จุลพรหม. (2564). คำสแลงที่ใช้เพื่อบริภาษในทวิตเตอร์. วารสารวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์, 8(1), 58-71.
ดวงมณี บุญช่วย. (2560). การศึกษาจุลกายวิภาคของผิวหนังตัวเงินตัวทอง (วารานัสซัลวาเตอร์) เพื่อประยุกต์ใช้สำหรับการผลิตงานเครื่องหนัง. (สัตวแพทยศาสตรบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).
ทัศนีวัลย์ ศรีมันตะ และ ธนานันท์ ตรงดี. (2556). กลวิธีการสร้างถ้อยคำรื่นหู ในภาษาไทยและภาษาจีนกลางปัจจุบัน. วารสารช่อพะยอม, 24, 3–19.
ไทยรัฐออนไลน์. (2556). “ฟาร์มวารานัส” หรือ “ฟาร์มเหี้ย” เตรียมขยายผลโกอินเตอร์เพาะพันธุ์ “ตัวเหี้ย” ในฐานะสัตว์เศรษฐกิจเพื่อส่งออก. สืบค้น 31 ตุลาคม 2565. จาก https://www.thairath.co.th/content/323688.
ธันยวิช วิเชียรพันธ์, กรณัฐ กุตตะนันท์, พงษ์ภิภัทร ราษี, วิรัญชยา ยิ้มแย้ม, งามจิตต์ อมาตยกุล, สุระทิน ชัยทองคำ, ชินวัฒน์ ประยูรรัตน์, พงศ์สิน พรหมพิทักษ์, วรภพ มโนพร, สมภพ มีบุญ, นิรชร บุญชูกุศล. (2558). การศึกษาคำที่มีผลต่อความรู้สึกของนักเรียนชายสายอาชีวศึกษาในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรี, 12(2), 1-12.
นันทวัฒน์ โฆษา. (2562). การศึกษาฤทธิ์ต้านเชื้อแบคทีเรียของส่วนประกอบเลือดจากตัวเงินตัวทอง (Varanus salvator). วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปูรณิมาง (2566). ตัวเหี้ย ชื่ออัปมงคล ถูกคนรังเกียจ อย่ามองข้าม สัตว์เศรษฐกิจในอนาคต. สืบค้น 31 ตุลาคม 2565. จาก https://www.thairath.co.th/scoop/theissue/2644063
ภัทรขวัญ ทองเถาว์. (2559). ทัศนะเกี่ยวกับพระสงฆ์และข้าราชการ ในนวนิยายของ วิมล ไทรนิ่มนวล. วารสารวิจัยและการพัฒนา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ (ฉบับมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์), 7(14), 228–237.
รุจิ มหาพรหม. (2559). ความหนาแน่นประชากรและการวิเคราะห์สัณฐานวิทยาเพื่อการระบุเพศของเหี้ยในพื้นที่ตำบลบางกะเจ้า. (วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).
วรรณโชค ไชยสะอาด. (2559). ย้าย “เหี้ย” พ้นสวนลุมฯ ก่อปัญหาหรือแค่รำคาญตา?. สืบค้น 31 ตุลาคม 2565. จาก https://www.posttoday.com/politics/455442.
วัชชิรานนท์ ทองเทพ. (2021). “ตัวเงินตัวทอง” สัตว์เคลื้อยคลานกับความเชื่ออัปมงคลที่คนไม่ควรด้อยค่า นอกจากความฮา หวย ที่ช่วยยอดเอนเกจสูง. สืบค้น 31 ตุลาคม 2565. จาก https://www.bbc.com/thai/thailand-59662883.
วิภา จิรภาไพศาล. (2566). เหี้ยเป็นสัตว์ที่คนรังเกียจ แต่ทำไมสมุทรปราการ มีแม่น้ำ-วัด-อำเภอชื่อ “[บาง]เหี้ย”. สืบค้น 31 ตุลาคม 2565. จาก https://www.silpa-mag.com/history/article_44459.
อันวาร์ อิบราฮิม, สุภาพร แสงแก้ว, นัฐวุฒิ ศรีไชยรัตน์ และ สมศักดิ์ บัวทิพย์. (2565). การสำรวจเหี้ยในมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี จังหวัดป้ตตานี. วารสารวิทยาศาสตร์ประยุกต์, 21(2), 1-13.
อาชญาสิทธิ์ ศรีสุวรรณ. (2563). รถนางปลาพง รถขุนเผด็จฯ และคนขับรถแกล้งตัวเหี้ย ว่าด้วยกรณีอุบัติเหตุทางรถยนต์ในเมืองนครศรีธรรมราช พุทธศักราช 2471. วารสารรูสมิแล, 41(1), 55-58.
อานนท์ พรหมศิริ และ อนุชา แพ่งเกสร. (2566). คนกับเหี้ย: มิติทางสังคมและภูมิทัศน์วัฒนธรรม ของพื้นที่บางเหี้ยจากอดีตปัจจุบันสู่ความยั่งยืนในอนาคต. วารสารคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 6(1), 825-835.