การพัฒนาชุดฝึกสมรรถนะงานเครื่องกลไฟฟ้า แผงฝึก EM 09-11 ระดับอาชีวศึกษา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) สร้างและหาประสิทธิภาพของชุดฝึกสมรรถนะงานเครื่องกลไฟฟ้า แผงฝึก EM 09 – 11 (2) เปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของผู้เรียนที่จัดการเรียนรู้ด้วยชุดฝึกสมรรถนะงานเครื่องกลไฟฟ้า แผงฝึก EM 09 – 11 และการจัดการเรียนรู้แบบปกติ (3) เพื่อเปรียบเทียบคะแนนสมรรถนะหลังเรียนของผู้เรียนที่เรียนด้วยชุดฝึกสมรรถนะงานเครื่องกลไฟฟ้า แผงฝึก EM 09 – 11 กับเกณฑ์ร้อยละ 60 และ (4) ศึกษาความพึงพอใจของผู้เรียนที่เรียนด้วยชุดฝึกสมรรถนะงานเครื่องกลไฟฟ้า แผงฝึก EM 09 – 11 การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งการทดลอง (Quasi Experimental Research) ใช้แนวคิด 4D Model เป็นกรอบในการวิจัย กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ นักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง (ปวส.) สาขาวิชาไฟฟ้า วิทยาลัยเทคนิคนครศรีธรรมราช ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2567 ได้มาโดยการสุ่มแบบกลุ่ม (Cluster Random Sampling) โดยแบ่งเป็นกลุ่มทดลองจำนวน 21 คนและกลุ่มควบคุมจำนวน 14 คน เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและแบบสอบถามระดับความพึงพอใจ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและสถิติทดสอบค่าทีแบบเป็นอิสระต่อกัน (t – test for independent samples) ผลการศึกษาพบว่า 1) ผลการวิเคราะห์ระดับความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญที่มีต่อชุดฝึกสมรรถนะงานเครื่องกลไฟฟ้า EM 09 – 11 มีค่าเฉลี่ยอยู่ในเกณฑ์ระดับมากที่สุด (M = 4.55 , S.D. = 0.44) ผลการทดสอบประสิทธิภาพด้านการทำงานตรงตามข้อกำหนดคิดเป็นร้อยละ 100 และร้อยละค่าเฉลี่ยของคะแนนกระบวนการต่อร้อยละค่าเฉลี่ยของคะแนนผลลัพธ์ของผู้เรียนที่จัดการเรียนรู้ด้วยฝึกสมรรถนะงานเครื่องกลไฟฟ้า EM 09 – 11 มีค่าเท่ากับ 81.59/80.58 เป็นไปตามเกณฑ์ที่ตั้งไว้ 80/80 2) ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของผู้เรียนที่เรียนด้วยชุดฝึกสมรรถนะงานเครื่องกลไฟฟ้า แผงฝึก EM 09 – 11 มีค่าเฉลี่ยของคะแนนหลังเรียนสูงกว่าผู้เรียนที่จัดการเรียนรู้แบบปกติ อย่างนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3) คะแนนสมรรถนะหลังเรียนของผู้เรียนกลุ่มทดลองสูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 60 อย่างนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 4) ระดับความพึงพอใจของผู้เรียนที่เรียนด้วยชุดฝึกสมรรถนะงานเครื่องกลไฟฟ้า EM 09 – 11 อยู่ในเกณฑ์ระดับมาก (M = 4.49 , S.D. = 0.56)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ฉัตรชัย สุขุม และ ศิริวรรณ วณิชวัฒนวรชัย. (2566). การออกแบบการเรียนรู้ฐานสมรรถนะ แนวคิด การออกแบบการเรียนการสอนและการประเมินผลการเรียนรู้. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 15(1), 65-78.
ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2556). การทดสอบประสิทธิภาพสื่อหรือชุดการสอน. วารสารศิลปะกรศึกษาศาสตร์วิจัย, 5(1), 7-20.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: สุริยาศาสตร์.
พงษ์ศักดิ์ ผกามาศ และ ดรุณี ปัณจรัตนากร. (2566). สถาปัตยกรรมการจัดการศึกษาฐานสมรรถนะตามแนวทางปฏิรูปการศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารวิจัยเพื่อการปฏิรูปการเรียนรู้, 6(1), 36-50.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์, พเยาว์ ยินดีสุข และ พรเทพ จันทรานุกฤษฎ์. (2566). การเรียนรู้เชิงรุกเสริมสร้างสมรรถนะ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เลอพงษ์ สุวรรณนันท์. (2568). การสร้างและพัฒนาชุดฝึกสมรรถนะงานต่อระบบควบคุมมอเตอร์ปั๊มน้ำอาคารสูง. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 11(2), 197-212.
วนิดา วาดีเจริญ, รังสรรค์ เลิศในสัตย์ และ สมบัติ ทีฑทรัพย์. (2560). ระเบียบวิธีวิจัย จากแนวคิด ทฤษฎี สู่ภาคปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
วิชญนาถ เรืองนาค. (2563). ผลการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะที่มีต่อชีวิตและการทำงานของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ในวิชาสุขศึกษา โดยใช้การเรียนรู้ที่ใช้ปัญหาเป็นฐาน. (ครุศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
สัญญา โพธิ์วงษ์. (2567). การพัฒนาชุดฝึกสมรรถนะงานเครื่องเสียง บอร์ด SMP 88-96 วิชาเครื่องเสียง รหัสวิชา 20105-2008. วารสารวิชาการครุศาสตร์อุตสาหกรรมและวิศวกรรมศึกษา, 15(3), 82-96.
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2567). หลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง พุทธศักราช 2567. สืบค้นจาก https://bsq.vec.go.th/Portals/9/Course/30/2567/30100/30104v6.pdf.
สำนักงานพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสาม. สืบค้นจาก https://bic.moe.go.th/images/stories/pdf/แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ_ฉบับที่13_4-11-2565.pdf.
สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. (2567). รายงานการพิจารณาศึกษา เรื่อง ความท้าทายต่อการเปลี่ยนแปลงในการจัดการ อาชีวศึกษาแนวใหม่เพื่อการพัฒนาประเทศ. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2566). เข้าใจสมรรถนะอย่างง่าย ๆ ฉบับประชาชน และเข้าใจหลักสูตรฐานสมรรถนะอย่างง่าย ๆ ฉบับครู ผู้บริหาร และบุคลากรทางศึกษา (ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ: บริษัท 21 เซ็นจูรี่ จำกัด.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2567). การศึกษาแนวทางการผลิตบัณฑิตที่มีสมรรถนะสูง เพื่อตอบโจทย์ความต้องการของประเทศ (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
สำนักมาตรฐานการอาชีวศึกษาและวิชาชีพ. (2567). ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง กรอบคุณวุฒิอาชีวศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2567. สืบค้นจาก http://bsq2.vec.go.th/crouse_manage/%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%9A%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%93%E0%B8%91%E0%B9%8C67/%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%AD%E0%B8%9A%E0%B8%84%E0%B8%B8%E0%B8%93%E0%B8%A7%E0%B8%B8%E0%B8%92%E0%B8%B4%E0%B8%AD%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B5%E0%B8%A7%E0%B8%A8%E0%B8%B6%E0%B8%81.pdf.
อิทธิพัทธ์ สุวทันพรกูล. (2562). การวิจัยทางการศึกษา แนวคิดและการประยุกต์ใช้. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เอกชัย ไก่แก้ว, กิตติศักดิ์ คำผัด, วุฒิชัย คำมีสว่าง, ดำรงค์ สุพล และ ทวี ไพกุมภัณฑ์. (2564). ชุดฝึกสมรรถนะงานสื่อสารผ่านใยแก้วนำแสง. วารสารวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา, 6(2), 19-28.
Adlini, M. N., Jayanti, U. N. A. D., & Wiryawan, Y. N. R. (2024). Designing educational resources of the 21st-century skills instructional models and socio-scientific issues integration. Research and Development in Education, 4(2), 1123–1141.
