การประยุกต์ใช้หลักการทรงงานข้อที่ 17 : การพึ่งพาตนเอง

บทคัดย่อ

          บทความวิชาการฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์และตีความหลักการทรงงานข้อที่ 17 ของพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร ว่าด้วยเรื่อง “การพึ่งพาตนเอง” ในเชิงปรัชญา และเสนอแนวทางประยุกต์ใช้ในบริบทชีวิตจริงอย่างเป็นระบบ โดยเน้นความเข้าใจแนวคิดการพึ่งพาตนเองในฐานะโลกทัศน์ที่มีพลังในการปลุกศักยภาพภายใน มิใช่เพียงเครื่องมือในการดำรงชีพหรือกลยุทธ์ทางเศรษฐกิจเท่านั้น งานวิจัยนี้วิเคราะห์แนวคิดการพึ่งพาตนเองผ่านกรอบพุทธปรัชญา ปรัชญาไทยแนวจริยปฏิบัติ และปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง เพื่อชี้ให้เห็นว่าการพึ่งพาตนเองเป็นแนวทางในการฟื้นคืนอิสรภาพของมนุษย์ทั้งในระดับจิตใจ จริยธรรม สังคม และการพัฒนาอย่างยั่งยืน บทความได้นำเสนอเทคนิคการประยุกต์ใช้ในระดับต่าง ๆ ตั้งแต่ปัจเจก ครอบครัว ชุมชน องค์กร จนถึงระดับนโยบายสาธารณะ และสังเคราะห์องค์ความรู้ใหม่ในรูปแบบ S.E.L.F. Model ที่ประกอบด้วย 4 องค์ประกอบหลัก โดยเน้นการพัฒนาแบบ “ภายในนำภายนอก โดยเน้นการพึ่งตนเพื่อส่วนรวม” เป็นทุนทางสังคมที่สร้างวัฒนธรรมแห่งความมั่นคงและการเกื้อกูล ผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่า การพึ่งพาตนเองคือรากฐานของคุณภาพชีวิตที่แท้จริง เป็นทั้งวิถีชีวิต จริยธรรม และเครื่องมือในการพัฒนาอย่างยั่งยืน โดยมีความสอดคล้องกับธรรมชาติของมนุษย์ และสามารถประยุกต์ใช้ได้ในทุกระดับของสังคมไทย