วิเคราะห์หลักจริยศาสตร์ของซิกมุนท์ เบามันน์ ที่ปรากฏในหนังสือจริยศาสตร์หลังนวยุค
คำสำคัญ:
จริยศาสตร์, ซิกมุนท์ เบามันน์, หลังนวยุคบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้วิเคราะห์แนวคิดจริยศาสตร์ของซิกมุนท์ เบามันน์ที่ปรากฏในหนังสือ จริยศาสตร์หลังนวยุค (1993) โดยมีข้อค้นพบสำคัญ 3 ประเด็นหลัก ดังนี้ ประการแรก แนวคิดจริยศาสตร์หลังนวยุคของเบามันน์เน้นความสำคัญของความไม่แน่นอนและความซับซ้อนในสังคมยุคหลังนวยุค ซึ่งต่างจากจริยศาสตร์ดั้งเดิมที่ยึดติดกับกฎเกณฑ์ตายตัว เบามันน์เสนอว่าจริยธรรมควรถูกมองเป็นกระบวนการที่มีพลวัตและปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์เฉพาะหน้า โดยมีความรับผิดชอบส่วนบุคคลและการตระหนักถึงคุณค่าของความแตกต่างและความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลเป็นแกนสำคัญ ประการที่สอง เบามันน์ชี้ให้เห็นถึงความสัมพันธ์เชิงลึกระหว่างจริยศาสตร์และสังคม โดยเฉพาะบทบาทของจริยธรรมในการสร้างความเข้าใจและความสัมพันธ์ในสังคมที่เต็มไปด้วยความหลากหลายและความท้าทายทางจริยธรรม เบามันน์เน้นว่าความรับผิดชอบทางจริยธรรมของมนุษย์เป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และควรเริ่มต้นจากความเข้าใจและความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน ประการที่สาม หลักจริยศาสตร์ของเบามันน์สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในบริบทปัจจุบันได้อย่างกว้างขวาง แนวคิดเหล่านี้สะท้อนถึงความยืดหยุ่นทางจริยธรรม ซึ่งเป็นกุญแจสำคัญในการเผชิญหน้ากับความซับซ้อนในสังคมยุคใหม่
References
กันยาวีร์ สัทธาพงษ์. (2562). การประยุกต์ใช้อรรถปริวรรตการตีความปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในเรื่องเกษตรทฤษฎีใหม่เพื่อสร้างสมดุลชีวิตอย่างยั่งยืนด้วยมุมมองปรัชญาหลังนวยุค. วารสารเซนต์จอห์น, 22(30), 236-253.
ชัยโรจน์ นพเฉลิมโรจน์. (2565). การคิดนวัตกรรมด้วยหลักการทรงงานตามหลักปรัชญาหลังนวยุค. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน, 15(2), 111-117.
ชิสา กันยาวิริยะ และ สิรินทร์ กันยาวิริยะ. (2567). ผู้นําคุณธรรมตามหลักปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง. วารสารสถาบันพอดี, 1(6), 9-18.
นาวิน พิชญวิศิษฏ์กุล. (2560). ปรัชญาหลังนวยุค : อะไร อย่างไร และทำไม. วารสารปรัชญาปริทรรศน์, 22(1), 147-155.
พจนา มาโนช. (2567). คุณภาพชีวิตในการทํางานตามหลักปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง. วารสารสถาบันพอดี, 1(11), 1-14.
พระครูโอภาสสราธิคุณ (ชาตรี อาสโภ). (2564). พุทธธรรมาภิบาลกับปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 9(4), 1444-1454.
พระมหาอนันต์ อนุตฺตโร (อันวิเศษ) และคณะ. (2565). หลังโครงสร้างนิยมกับอรรถปริวรรต. วารสารปรัชญาปริทรรศน์, 27(2), 257-271.
เมธา หริมเทพาธิป (2563) การจูงใจตนเองในแนวทางหลังนวยุค. วารสารพุทธมัคค์, 5(1), 99-107.
สิรินทร์ กันยาวิริยะ และ ชิสา กันยาวิริยะ. (2567). การบริหารแบบมีส่วนร่วมตามหลักปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง. วารสารสถาบันพอดี, 1(7), 27-40.
สุดธิณีย์ ทองจันทร์, เมธา หริมเทพาธิปและ กีรติ บุญเจือ. (2563). การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้ป่วยด้วยหลักปรัชญาหลังนวยุคสายกลาง. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 10(1), 31-41.
Bauman, Z. (1993). Postmodern Ethics. Oxford : Blackwell.
Butler, J. (2004). Undoing gender. New York : Routledge.
Levinas, E. (1961). Totality and infinity : An essay on exteriority. Pittsburgh, PA : Duquesne University Press.
Lyotard, J.-F. (1979). The postmodern condition: A report on knowledge. Minneapolis : University of Minnesota Press.
Rorty, R. (1989). Contingency, irony, and solidarity. Cambridge : Cambridge University Press.
Trujillo, D. (2018). Multiparty alliances and systemic change : The role of beneficiaries and their capacity for collective action. Journal of Business Ethics, 150(2), 425-449.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2025 วารสารสถาบันพอดี
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
